بررسی ارتباط بین نیازهای عاطفی با سطح خودکارآمدی بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بیمارستان امید شهر مشهد در سال 1393

تامین نیازهای عاطفی، مولفه ای تاثیرگذار در میزان توانایی فرد برای مقابله موثر با بیماری و مدیریت آن است. لذا این پژوهش با هدف تعیین ارتباط بین نیازهای عاطفی با سطح خودکارآمدی بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بیمارستان امید شهر مشهد در سال 1393 انجام شد.
مطالعه حاضر مطالعه ای توصیفی است که بر روی 360 بیمار مبتلا به سرطان بستری در بیمارستان امید شهر مشهد با روش نمونه گیری آسان از اسفند 1392 تا تیر 1393 انجام شد و بیماران با استفاده از فرم اطلاعات فردی، پرسشنامه خودکارآمدی بیماری های مزمن (CDSES) و پرسشنامه نیازهای عاطفی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها برحسب نوع متغیر، با آزمون های آنالیز واریانس، t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج این مطالعه حاکی از کسب نمره کلی خودکارآمدی 91/1±56/5 از 10 می باشد که نشان دهنده خودکارآمدی متوسط بیماران است. بیشترین میزان میانگین و انحراف معیار خودکارآمدی بیماران به ترتیب در حیطه ارتباط با پزشک 71/2±84/6، مدیریت بیماری 36/2±32/6، کمک گرفتن از خانواده، دوستان و جامعه 18/2±79/5 بود. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین نمره کلی خودکارآمدی و نیازهای عاطفی، همبستگی منفی و معناداری وجود دارد (261/0-=r، 001/0p<)؛ یعنی هرچه بیشتر نیازهای عاطفی بیماران برآورده شود، سطح خودکارآمدی بیماران در جهت مدیریت بیماری نیز افزایش خواهد یافت.
نتایج نشان داد که افزایش نیازهای عاطفی بیماران باعث کاهش سطح خودکارآمدی آنان می گردد و بالتبع آن، افزایش دفعات بستری و عود علائم بیماری را به همراه دارد. بنابراین، جهت کاهش نیازهای عاطفی و بهبود سطح خودکارآمدی، به برنامه ریزی های دقیق تر مداخلات آموزشی و حمایتی نیاز است.