ماهیت دور هرمنوتیکی فهم، در زیبایی شناسی تاویل عکس

در هرمنوتیک کلاسیک، فرایند فهم، عملی ذهنی است که به وسیله آن، تجربه انسان زنده درک می شود. فهم، گشاینده جهان خود و دیگران، به روی ماست. به بیان هایدگر اما، فهم، قدرت درک امکان های خود شخص است برای هستی و در متن زیست جهانی که وی در آن زندگی می کند. چگونگی حصول به فهم، لایه های فهم و مسئله حلقوی بودن فهم، دغدغه متالهین هرمنوتیک و هستی شناسان بوده است. در این میان رولان بارت1در آخرین کتاب خود اتاق روشن2، در فهمی که از عکس به مثابه متن به دست می دهد، بنیان هستندگی متن عکس را در حلقه دوار رجوع مخاطب و متن زیسته اش، و ارتباط دیالکتیکی حلقوی میان مخاطب ویژه عکس می داند، متن عکس و سنتی که مخاطب و عکس از آن برخاسته اند. حلقوی بودن فهم، یکی از نکات مهمی است که در هرمنوتیک شلایر ماخر مطرح می شود و امروزه به حلقه هرمنوتیکی شهرت دارد. شلایر ماخر3 که در تاریخ فلسفه از وی به عنوان پدر هرمنوتیک مدرن یاد می شود، حلقوی بودن فهم را برای توصیف فهم متون ارایه داد. در حالی که بعدها، مارتین هایدگر4 و شاگرد بزرگش، هانس گئورگ گادامر5 ، در نظریه هرمنوتیکی خود، مسئله را مختص به فهم متون نمی دانسته و این حلقه را به اصل بنیادین فهم بشر از ماهیت و وضعیت خویش بسط و گسترش دادند. حلقه هرمنوتیک، در کل به توصیف این نکته می پردازد که چگونه جزء و کل، در فرایند فهم و تفسیر، به صورتی حلقوی به یکدیگر مربوطند : فهم اجزاء برای فهم کل ضروری است، در حالی که برای فهم اجزاء، باید کل را درک کرد. فهم ما از عکس نیز بسته و وابسته است به شرایط کنونی تاویل و تاویل گر؛ و تاویل عکس خود به جهانی هم بسته است که عکس سر توصیفش دارد. نمود چنین حلقه فهمی را می توان به خوبی در کنش ها و واکنش های عکاسی، در احوالات رویت صادقانه آن، ملاحظه کرد. مقاله حاضر، بر پایه متن اتاق روشن، به بررسی ماهیت دور هرمنوتیکی فهم در تاویل آثار عکاسی پرداخته و سعی در واکاوی بازنمودهای دور فهم در متن عکس دارد.