مقایسه اثرات درمانی سیلیمارین و نانوسیلیمارین بر مسمومیت کبدی القاء شده با نانوذرات دی اکسید تیتانیوم

مطالعات اخیر نشان داده اند که نانوذرات دی اکسید تیتانیوم برای انسان سمی هستند. سیلیمارین به عنوان داروی محافظ کبدی شناخته شده است. در این مطالعه از روش ته نشینی نانو برای تولید نانوکریستال به منظور بهبود حلالیت سیلیمارین استفاده شد. هدف این مطالعه تعیین نقش حفاظتی سیلیمارین و نانوکریستال آن در درمان آسیب کبدی ناشی از نانوذرات دی اکسید تیتانیوم در موش است.
در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی به پنج گروه کنترل، شم، مسموم شده (تجویز خوراکی نانو دی اکسید تیتانیوم با دوز 150 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت سه هفته) وگروه های مسموم درمان شده با سیلیمارین و نانو سیلیمارین (تجویز خوراکی با دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت سه هفته پس از تجویز نانو نانوذرات دی اکسید تیتانیوم) تقسیم شدند. در پایان، فعالیت آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلانین آمینو ترانسفراز (ALT) وآلکالین فسفاتاز (ALP) سرمی و تغییرات هیستولوژیکی کبدی مورد بررسی قرار گرفت.
مصرف خوراکی نانوذرات دی اکسید تیتانیوم منجر به افزایش معنی دار فعالیت آنزیم های AST، ALT و ALP (01/0 > P) و (001/0 > P) سرمی و قطر هسته هپاتوسیت ها گردید (05/0 > P). سیلیمارین و نانوکریستال آن سطوح افزایش یافته آنزیم های کبدی ناشی از مصرف نانوذرات دی اکسید تیتانیوم را کاهش داده و همچنین قطر هسته هپاتوسیت های موش های مسموم شده را کاهش دادند (001/0 > P).
یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد که سیلیمارین و نانوکریستال آن احتمالا به دلیل خاصیت آنتی اکسیدانی، سبب حفاظت کبدی در برابر آسیب ناشی از مصرف نانو ذره اکسید تیتانیوم می گردد.