نقش جهت گیری اهداف پیشرفت در عملکرد ریاضی: با میانجی گری خودنظم دهی دانش آموزان

هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه جهت گیرهای اهداف پیشرفت با عملکرد ریاضی دانش آموزان و نقش میانجی گری خودنظم دهی در بین جهت گیری های اهداف پیشرفت و عملکرد ریاضی دانش آموزان پایه دوم متوسطه بود. روش نمونه گیری مورد استفاده «روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای» است که 358 نفر بوده است. این پژوهش از نوع همبستگی است و متغیرهای جهت گیری اهداف و راهبردهای خودنظم دهی به عنوان متغیرهای پیش بین و عملکرد ریاضی به عنوان متغیر ملاک مدنظر قرار گرفت. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های جهت گیری اهداف پیشرفت میدلتون و میدگلی، راهبردهای خودنظم دهی پینتریچ و دی گروت و نمره درس ریاضی به عنوان عملکرد تحصیلی دانش آموزان استفاده شد. یافته ها نشان داد: بین خودنظم دهی، متغیرهای جهت گیری اهداف تسلطی و جهت گیری اهداف عملکرد گرایشی و عملکرد ریاضی رابطه معنادار وجود دارد اما جهت گیری اهداف عملکرد اجتنابی با خودنظم دهی و عملکرد ریاضی رابطه معنادار برقرار نیست؛ همچنین یافته ها حاکی از آنست که اثر مستقیم خودنظم دهی و اثرهای مستقیم و غیر مستقیم جهت گیری اهداف عملکرد گرایشی و تسلطی بر روی عملکرد ریاضی مثبت و معنادار است. بنابراین، خودنظم دهی نقش میانجی گری معناداری و تسهیل گری بین جهت گیری های انگیزشی با عملکرد تحصیلی ریاضی ایفا می کند.