تاثیر فعالیت استقامتی بر بیان miR-499 و ژن Sox6 عضلات اسکلتی تند و کندانقباض

فعالیت استقامتی بر عملکرد و همچنین عوامل درگیر در رونویسی عضلات اسکلتی درگیر تاثیر می گذارد. هدف این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره فعالیت استقامتی بر بیان miR-499 و ژن sox6 در عضلات اسکلتی تند و کندانقباض رت های نر نژاد ویستار است.
بدین منظور 14 رت تحت شرایط کنترل شده نگهداری و سپس به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی یک برنامه (14 هفته ای، 6 روز در هفته، هر روز یک ساعت) استقامتی را روی تردمیل اجرا کرد. 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسه تمرینی بی هوش و تشریح شدند، عضله نعلی و عضله Extensor Digitorum Longusخارج و با استفاده از روش Real time-PCR میزان بیان miR-499 و ژن sox6 آنها اندازه گیری و در پایان با استفاده از آزمون آماری t اطلاعات به دست آمده ارزیابی شد.
نتایج نشان داد که بیان ژن sox6 در عضله EDL گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری (004/0p=) افزایش می یابد، برخلاف آن نتایج میزان بیان ژن sox6 عضله نعلی گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری (002/0p=) کاهش یافت. بیان miR-499 در عضله نعلی به طور معنی داری (015/0p=) در اثر فعالیت استقامتی افزایش یافت.
با توجه به تغییر متفاوت sox6 و miR-499 عضلات اسکلتی به فعالیت استقامتی یکسان، به نظر می رسد این دو فاکتور شرایطی را در بافت عضله اسکلتی ایجاد می کند که این عضلات علی رغم فعالیت های استقامتی بلندمدت بتوانند نسبت های مناسبی از تارهای کند و تندانقباض را حفظ کنند.