کراس لینکینگ قرنیه

کراس لینکینگ که به معنی محکم کردن بافت و مواد (ماتریال) می باشد، از مدتی پیش شناخته شده ولی تا سال 1998 که Eberhard Spoerl و Theo Seiler دو محقق دانشگاه Dresden، این عمل را به عنوان یک روش درمانی برای بیماری های قرنیه معرفی کردند، انجام نمی شد. قرنیه به طور طبیعی در بین بافت های خود کراسلینک دارد که با افزایش سن سخت تر و محکم تر می شود و نظریه استفاده از این روش جراحی بر اساس این پدیده مطرح گردید. کراس لینکینگ با نور فرابنفش A (UVA) و ریبوفلاوین (ویتامین B2) اثر مشابه را دارد. کراس لینکینگ کلاژن قرنیه (CXL)، از آن زمان یک درمان پذیرفته شده برای کراتوکونوس (KCN) و اکتازی های مرتبط می باشد. هنگامی که درمان های معمولی (لنز تماسی و عینک) برای KC در بهبود دید موثر باشند، ضعف زمینه ای در قرنیه وجود ندارد اما کراس لینکینگ قرنیه به این دلیل برای استحکام قرنیه موثر است که می تواند پیشرفت را آهسته نموده و در بسیاری از موارد، بیماری را بهبود بخشد. گرچه مطالعات زیادی موفقیت این روش را ثابت کرده اند، چشم پزشکان باید روند روبه رشد این فن آوری و سوالات و چالش های زیاد این روش مثل اثر طولانی مدت CXL را درنظر داشته باشند.