مقایسه تاثیر تمرینات استقامتی و تناوبی شدید بر سطوح کمرین و پروتئین واکنش گر-C پلاسما در کودکان چاق

شیوع چاقی در میان کودکان به صورت نگران کننده ای رو به افزایش است. چاقی با وضعیت التهاب مزمن، با نشان گر های التهابی مانند کمرین و پروتئین واکنش گر-C همراه است. از این رو، هدف از تحقیق حاضر، مقایسه ی تاثیر تمرینات استقامتی و تمرینات تناوبی شدید بر سطوح کمرین و پروتئین واکنش گر-C پلاسما در کودکان چاق میرباشد.
21 کودک چاق 9 تا 12 ساله(با میانگین وزن 5/2±46/61 کیلوگرم و میانگین BMI 7/1±4/31 کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی به سه گروه استقامتی، تمرین تناوبی شدید و کنترل تقسیم شدند(7n=). گروهرهای تمرینی به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه به فعالیت منظم بدنی پرداختند. به منظور بررسی تفاوت های مشاهده شده بین گروه ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد(05/0p<).
در هر دو گروه تمرینی کاهش معنی داری در وزن، نمایه ی توده ی بدنی و درصد چربی نسبت به قبل از تمرینات داشته ایم. در گروه تمرین تناوبی شدید شاهد کاهش معنی دار سطوح کمرین (016/0p=) نسبت به قبل از تمرینات بوده ایم. پروتئین واکنش گر-C نیز در هر دو گروه تمرینی کاهش یافته ولی این تغییرات معنی دار نبوده است.
به طور خلاصه، می توان گفت که هشت هفته تمرین تناوبی شدید نسبت به تمرین استقامتی اثر بیش تری بر کمرین و پروتئین واکنش گر-C پلاسما در کودکان چاق دارد.