تاثیر نوع تراش (فرز و لیزر Er:YAG) و ماده ترمیمی بر عود پوسیدگی نسج دندان به روش سنجش ریز سختی

علیرغم کاهش پوسیدگی های دندانی در سالیان اخیر، این بیماری همچنان یک مشکل شایع و اساسی بوده و تلاش های متعددی به عمل آمده تا از میزان شیوع آن کاسته شود از طرف دیگر مشکل عود پوسیدگی نیز در بسیاری از ترمیم های موجود دیده می شود لذا هدف از مطالعه حاضر ارایه یک روش مناسب برای تراش و یک ماده ترمیمی با هدف کاهش عود پوسیدگی بود.
تعداد 80 دندان مولر انسانی جمع آوری شدند. نمونه ها در مرحله اول به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. در نیمی از آن ها، تهیه حفره کلاسv به ابعاد mm 3×5 با فرز و در نیمی دیگر با لیزر Er:YAG (انرژی 300mJ . فرکانس10Hz. توان3W) انجام شد. سپس نمونه ها به 4 گروه مساوی تقسیم شدند: گروه اول باندینگ توتال اچ single bond (3M-ESPE، St. Paul، MN) و کامپوزیت Z250 (3M-ESPE، St. Paul، MN)، گروه دوم باندینگ سلف اچClearfil SE bond (kuraray، Japan) و کامپوزیت Z250، گروه سوم گلاس آینومرنوریII Fuji (GC،USA) ، گروه چهارم گلاس آینومر شیمیایی Fuji IX(GC،USA) برای ترمیم حفرات تهیه شده مورد استفاده قرار گرفت. نمونه ها بر اساس پروتکل در سیکل PH قرار گرفتند. در نهایت دندان های برش خورده پس از پالیش نهایی تحت بررسی میکروهاردنس قرار گرفتند. داده ها توسط تست های آنالیز واریانس دو طرفه و توکی مورد ارزیابی قرار گرفتند.
آنالیز واریانس دو طرفه نشان داد که نوع بافت سوبسترا (مینا و عاج) (0/0001P<) در هر دو گروه اثرات معنی داری بر میزان ریزسختی داشته در حالی که روش آماده سازی و نوع اچینگ و یا ماده ترمیمی مورد استفاده اثر معنی داری بر مقادیر ریزسختی نشان ندادند.
بر اساس نتایج به دست آمده روش مورد استفاده برای تهیه حفره، سیستم باندینگ و ماده ترمیمی مورد استفاده برای ترمیم حفرات اثر معنی داری بر مقاوم سازی بافت های دندانی مینا و عاج در برابر دمینرالیزاسیون شیمیایی ندارد.