ترابط دین و اخلاق: از دیدگاه استاد مصباح

اخلاق در لغت عرب، جمع خلق و به معنای سرشت و سجیه، اعم از سرشت نیکو و پسندیده (مانند جوانمردی) یا سرشت ناپسند و زشت (مانند فرومایگی) است.
بنابراین، خلق به ضم «خ» به زیبایی یا زشتی باطنی و خلق به فتح «خ» به زشتی یا زیبایی آفرینش ظاهری اطلاق می شود.
واژه اخلاق در اصطلاح عالمان کاربردهای گوناگون دارد از آن جمله:صفات پایدار و راسخ در نفس آدمی که موجب صدور افعال معینی، بدون تفکر و تامل می گردد. به تعبیر «علامه مجلسی»:«اخلاق، ملکه ای نفسانی است که به آسانی افعال از آن صادر می شود.» البته اخلاق بر صفات نفسانی خوب و بد خواه به صورت پایدار و یا ناپایدار نیز اطلاق می شود.