گذر از متافیزیک

هایدگر معتقد است افلاطون با نظریه مثل و روی‏گردانی از حقیقت به صدق، سنگ بنایی را گذاشت که بر تمام تاریخ متافیزیک تاثیر داشت. تفکیک میان فاعل شناسا و متعلق شناسایی در فلسفه پس از افلاطون ادامه یافت و در فلسفه دکارت به نقطه اوج خود رسید. سوبژکتیویته حاصل از چنین تمایزی، سیطره‏ای تام و تمام بر انسان داشت و او را از جایگاه خود کنار زد و به ظهور تکنولوژی و علم جدید انجامید و بی‏خانمانی را برای انسان معاصر به ارمغان آورد. هایدگر راه رهایی از سیطره سوبژکتیویته را بازگشت به دیدگاه فیلسوفان پیشاسقراطی می‏داند و پرسش از هستی را در اولویت طرح فلسفی خود قرار می‏دهد. از دیدگاه هایدگر تنها موجودی که می‏تواند از هستی پرسش کند، دازاین است که با در جهان بودن در هستی غوطه‏ور است و می‏تواند معنای آن را درک کند. طرح هایدگر به گونه‏ای است که فلسفه اسلامی را نیز دربر می‏گیرد. ازاین‏روی پیش از هر گونه تطبیق و مقایسه میان این دو فلسفه، باید به نقدهای بنیادین هایدگر بر متافیزیک توجه لازم و کافی مبذول داشت تا از هر گونه رهزنی شباهت‏ها و تمایزها دور مانیم.