بررسی رابطه ارگونومی جامع با سطح فرسودگی شغلی کارکنان- (مطالعه موردی)

مقدمه و اهمیت موضوع: در کشورهای مختلف دنیا؛ درصد قابل توجهی از کارکنان هر سازمان، گرفتار فرسودگی شغلی می شوند. پر واضح است که پیشگیری از وقوع فرسودگی شغلی، در ارتقاء بهداشت روانی افراد و در نتیجه ارتقاء کیفیت ارائه خدمات نقش بسزایی دارد. یکی از مباحثی که می تواند در کاهش فرسودگی زودرس مفید واقع شود به کارگیری دانش ارگونومی جامع (ارگونومی خرد و کلان) است. هدف اصلی این مطالعه بررسی ارتباط برخی از متغیرهایی مطرح در مبحث ارگونومی جامع با فرسودگی شغلی می باشد.
این مطالعه کاربردی بوده و جامعه آماری آن یکی از بیمارستان های شهر یزد، شامل بخش های مختلف با 506 نفر پرسنل می باشد.حجم نمونه بر اساس جدول مورگان برابر با 216 نفر تعیین شد. جمع آوری داده های آماری از طریق پرسش نامه های مختلف و با روش تصادفی مطبق انجام گرفت.
نتایج مطالعه نشان می دهد که فرسودگی شغلی کارکنان در حد متوسط و حمایت سازمانی ادراک شده توسط کارکنان کمتر از حد متوسط است و بین فرسودگی شغلی با متغیرهای مطرح در ارگونومی جامع رابطه منفی و معنادار وجود دارد. ضمنا نتایج مطالعات نشان می دهد که متغیرهای دموگرافیک بر فرسودگی شغلی کارکنان موثر است.
در این مطالعه ضمن بررسی سطح فرسودگی شغلی، حمایت سازمانی، عدالت سازمانی و شرایط فیزیکی محیط ؛میزان کاهش فرسودگی شغلی در برابر بهبود شرایط ارگونومیکی خرد و کلان ارزیابی شد. نتایج بدست آمده در این مطالعه با نتایج مطالعات محققین مختلف مطابقت دارد. در پایان مطالعه بر اساس نتایج تحقیق، چند پیشنهاد عملیاتی و پژوهشی به منظور کاهش فرسودگی شغلی ارائه گردید.