بررسی ایمنی زائی نانوژل کایتوسان واجد پروتئین نوترکیب IpaC از شیگلا در خوکچه هندی

گونه های شیگلا عامل بیماری شیگلوز در انسان می باشد. با توجه به فراوانی بیماری و شیوع مقاومت آنتی بیوتیکی، ساخت ایمونوژن موثر علیه باکتری هدف مهمی است. آنتی ژن های تهاجمی پلاسمید از جمله IpaC و IpaD از مهم ترین عوامل بیماری زای شیگلا هستند. بارگذاری آنتی ژن ها در حامل های ویژه از قبیل نانوژل های کیتوسانی، نه تنها آن ها را در برابر عوامل محیطی محفاظت کرده بلکه غلظت های مناسب از آنتی ژن را در محیط فراهم کرده و فعالیت زیستی را افزایش می دهد. هدف از این تحقیق، بررسی ایمنی زائی پروتئین IpaC بارگذاری شده نانوژل های کیتوسان بود.
پروتئین نوترکیب در E.coli بیان و با گرموتوگرافی میل ترکیب تخلیص شد. نانوژل های کیتوسانی به روش ژلاسیون یونی و از طریق میانکنش کیتوسان با اتصال دهنده تری پلی فسفات (TPP) تهیه شدند. نانوژل ها با IpaC بارگذاری و خصوصیات ساختاری آن ها با SEM و DLS بررسی گردید. پروتئین بارگذاری شده از مسیر خوراکی و تزریقی به خوکچه هندی انتقال یافتند. تیتر آنتی بادی ها با روش الایزا تعیین شد. حیوان ها از طریق روش سرنی و با استفاده از باکتری شیگلا فلکسنری چالش شدند.
بیان پروتئین نوترکیب E.coli منجر به تولید IpaC با وزن 60 کیلودالتون شد. ظرفیت بارگذاری نانوژل ها پس از 48 ساعت انکوباسیون، 98 درصد بود. متوسط اندازه نانوذرات 418 نانومتر بود. ایمن سازی موش ها پاسخ آنتی بادی سرمی را القا کرد.
استنتاج: حفاظت بخشی پروتئین بارگذاری شده از مسیر خوراکی بهتر از مسیر تزریقی بود.