تاثیر نانوذرات تیتانا در پرتودرمانی: یک بررسی درون تنی در مدل حیوانی

از میان سرطان های مختلف، شیوع سرطان پستان در بین زنان بیش تر بوده است که یکی از روش های درمان آن پرتودرمانی می باشد و برای بالابردن بازده آن از حساس کننده های پرتوی استفاده می شود. از جمله این حساس کننده ها، نانوذرات می باشند که با ایجاد استرس اکسیداتیو و ایجاد رادیکال های آزاد، اثر هم افزایی با تابش دارند. هدف از این مطالعه بررسی اثر هم زمان نانوذره TiO2 و پرتودرمانی سرطان پستان در مدل حیوانی بوده است.
در مطالعه تجربی حاضر پس از القای تومور آدنوکارسینومای پستان در موش Balb/C ، موش ها به صورت تصادفی به گروه های کنترل، تزریق آناتاز با دوز mg/kg 5 و دوز mg/kg 10 با و بدون تابش، تزریق روتایل با دوز mg/kg 5 و mg/kg با و بدون تابش 10 و تابش تقسیم بندی شده و روند درمان در گروه های مختلف با ارزیابی سایز تومور مورد بررسی قرار گرفت.
در گروه های نانوذره آناتاز با و بدون پرتودرمانی مقادیرحجم، حجم نسبی و درصد حجم نسبی، به ترتیب افزایش کم و کاهش قابل توجهی را نشان داد. در گروه های روتایل با و بدون پرتودرمانی این پارامترها به ترتیب افزایش خیلی کم و افزایش قابل توجهی داشت. IR برای گروه های آناتاز با و بدون پرتودرمانی کاهش و به مقدار منفی و سپس افزایش و به مقدار صفر و مثبت رسید و درگروه های روتایل با و بدون پرتودرمانی تغییرات کمی داشت.
استنتاج: نانوذره TiO2 به دلیل تولید ROS سبب افزایش حساسیت پرتوی سلول های توموری می شوند. کریستال های آناتاز به دلیل سطح بزرگ تر، فعالیت فوتوکاتالیکی بیش تر و تولید رادیکال آزاد بیش تر نسبت به کریستال های روتایل موثرترند.