مطالعه اثرات سفتریاکسون بر پارامترهای اسپرم، آسیب DNA اسپرمی و توان باروری آزمایشگاهی (IVF) در موش سوری

سفتریاکسون یکی از مشتقات سفالوسپورین ها می باشد که در درمان عفونت های تنفسی و مننژیت مورد استفاده قرار می گیرد. هدف اصلی از این مطالعه، بررسی اثر سفتریاکسون بر کمیت، کیفیت، آسیب و توان باروری آزمایشگاهی و روند رشد جنین ها در موش سوری بالغ بود.
40 قطعه موش سفید کوچک آزمایشگاهی به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: گروه کنترل که روزانه سرم فیزیولوژی به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت کردند، گروهای تیمار 1 و 2 که روزانه داروی سفتریاکسون را به ترتیب با دوز mg/kg 20 و mg/kg 50 از طریق تزریق داخل صفاقی دریافت کردند. متعاقب 7 و 45 روز از شروع تیمار، نمونه برداری انجام شد. پارامترهای اسپرم شامل تعداد اسپرم ها، درصد اسپرم های زنده، درصد اسپرم های بالغ، آسیب به DNA اسپرم، وضعیت آنزیم های آکروزومی، درصد زیگوت، جنین های دوسلولی و بلاستوسیست ها مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با روش آماری Repeated Measure آنالیز شدند و سطح معنی داری 05/0>p در نظر گرفته شد.
داروی سفتریاکسون باعث کاهش معنی دار (05/0>p) تعداد اسپرم ها، درصد اسپرم های زنده، افزایش درصد اسپرم های نابالغ و با DNA آسیب دیده در گروه های تیمار در مقایسه با گروه کنترل شد. سفتریاکسون در هر دو دوز مصرف شده باعث کاهش درصد زیگوت، جنین های دو سلولی، بلاستوسیست در مقایسه با گروه کنترل و افزایش درصد جنین های متوقف شده، گردید.
سفتریاکسون با اثر بر فاکتورهای کیفی و کمی اسپرم، باعث کاهش توان باروری اسپرم در موش سوری می گردد.