بررسی آزمایشگاهی تاثیر میزان نسج دندانی از دست رفته بر مقاومت به شکست دندان های پرمولر بالای معالجه ریشه شده

از آنجایی که معالجه دقیق ریشه با حفظ هرچه بیشتر ساختارهای دندانی از عوامل اصلی موفقیت ترمیم دندان های اندو شده به شمار می آیند بنابراین بررسی تاثیر میزان نسج از دست رفته دندانی بر مقاومت به شکست این دندان ها ضروری به نظر می رسد. لذا این مطالعه در نظر دارد تاثیر میزان از دست رفتن قسمت های مختلف نسوج دندانی را بر مقاومت به شکست دندان های ترمیم ریشه شده بدون استفاده از رستوریشن های غیرمستقیم بررسی نماید.
در این مطالعه تجربی – آزمایشگاهی، تعداد 70 عدد دندان پره مولر اول فک بالای سالم بطور تصادفی در 7 گروه 10 تایی قرار داده شدند و گروه ها به ترتیب شاهد، فقط حفره دسترسی، تراش MOD، تراش کاسپ باکالی، تراش کاسپ پالاتالی، تراش کاسپ باکالی و مارجینال ریج، تراش کاسپ پالاتالی و مارجینال ریج بود. قسمت تاجی دندان ها با استفاده از کامپوزیت نوری به صورت لایه لایه ترمیم شدند. در نهایت نمونه ها توسط دستگاه اینسترون تحت نیروی فشاری با زاویه 45 درجه نسبت به هر شیب کاسپی در وسط کاسپ با سرعت ثابت 1 میلی متر بر دقیقه قرار گرفته و مقاومت به شکست آن ها بر حسب نیوتن اندازه گیری شد و نحوه شکست نمونه ها با بزرگنمایی 20 برابر تحت استریو میکروسکوپ بررسی گردیدند.
نیروی مقاومت به شکست دندانهای معالجه ریشه شده در گروه های مختلف به ترتیب از اول تا هفتم 13/797، 92/52 ± ، 40/131 ± 50/722، 20/203 ± 15/432، 86/195 ± 66/592، 09/33 ± /53/124، 45/18 ± /17/85، 21/5 ± 03/26 نیوتن بود. آزمون آماری ANOVA بیانگر وجود اختلاف معنی دار میان گروه های مختلف از لحاظ مقاومت به شکست آنها بود (000/0 = P).
نتایج نشان داد مقاومت به شکست دندان ها تاثیر قابل توجهی از میزان نسج از دست رفته می پذیرد. در این مطالعه برداشتن کاسپ پالاتالی دندان و مارجینال ریج کاهش چشم گیری را در مقاومت به شکست دندان ها داشت. در حالیکه برداشتن کاسپ باکالی به تنهایی نمی تواند تاثیر قابل ملاحظه ای داشته باشد.