اثر پالماتین هیدروکلراید بر آسیب های بیضه موش های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

دیابت شیرین با ایجاد تنش اکسیداتیو، آسیب های متابولیسمی متعددی در بیضه ها ایجاد می کند. پالماتین هیدروکلراید آثار دارویی متعددی از جمله اثر ضددیابتی و ضداکسیدانی دارد.
مطالعه به منظور تعیین اثر پالماتین هیدروکلرایدبر آسیب های بیضه موش های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد.
این مطالعه تجربی بر روی 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار انجام شد. موش ها به طور تصادفی انتخاب و به چهار گروه: کنترل، کنترل تیمار شده با پالماتین هیدروکلراید، دیابتی و دیابتی تیمار شده با پالماتین هیدروکلراید تقسیم شدند. دیابت با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین با دوز 55 میلی گرم بر کیلوگرم القا گردید. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار با پالماتین هیدروکلراید با دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت 6 هفته و به صورت زیرجلدی انجام شد. آسیب های بیضه به وسیله رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین مشخص و عوامل بیوشیمیایی و هورمونی خون سنجش شد.
دیابت باعث کاهش سلول های اسپرماتوگونی و سرتولی، روند اسپرماتوژنز، تعداد و فعالیت اسپرم شد (0/001P<). در نمونه های تیمار شده با پالماتین این عوارض بهبود یافت و افزایش در تعداد و تحرک اسپرم، سلول های رده اسپرم ساز و هورمون تستوسترون مشاهده شد. به علاوه قطر لوله اسپرم ساز افزایش و ضخامت غشای پایه در گروه تیمار کاهش یافت (0/001P<).
به نظر می رسد که پالماتین با توانایی کاهش قند خون، در بهبود آسیب های بیضه ای ناشی از دیابت نقش درمانی داشته باشد.