مطالعه تطبیقی اشتغال زنان و مردان در استانهای کشور با تاکید بر سرشماری های 1385 و 1390

اشتغال عامل وحدتبخش و پیوند اعضای جامعه به شمار میرود و موجب استقلال فرد میشود. هدف این پژوهش مقایسه و چگونگی شاخصهای اشتغال زنان و مردان در استان های کشور با تاکید بر سرشماری های 85 و 90 با استفاده از تحلیل ثانویه داده های حاصل از سرشماری عمومی نفوس و مسکن کشور ایران بر حسب استان ها میباشد. یافته ها و نتایج تحقیق نشان میدهد که اشتغال و مشارکت زنان و مردان در هر دورهای متفاوت است به طوریکه همواره حاکی از پایین بودن و متفاوت بودن و دسترسی نابرابر نسبت زنان شاغل به مردان در کل کشور است. بررسی وضعیت اشتغال و مشارکت در استان های ایران بر حسب سرشماری های 85 و 90 نشان می دهد که بالاترین میزان مشارکت زنان در اکثر استان ها در هر دو سرشماری در حیطه کمتر از 15 درصد و چند استان در حیطه 15 تا 30 درصد بودهاند. در مقابل میزان مشارکت مردان در هر دو سرشماری در همه استان ها در حیطه 45 درصد به بالا بوده است. بنابراین در سال 85 بیشترین میزان مشارکت زنان در کشور مربوط به استان خراسان جنوبی با 21.9 درصد بوده ولی در سال 90، باز هم بیشترین درصد مربوط به مشارکت زنان همین استان بوده اما یک روند کاهشی داشته که تقریبا 17.3 درصد بوده است. در مقابل بیشترین مشارکت در بین مردان در سال 85 مربوط به استان کردستان با 68.6 درصد بوده که در سال 90 به 70.4 درصد رشد یافته اما جای خود را به استان بوشهر (70.9 درصد) داده است.