تمایز سلول های بنیادی رویانی موش به سلول های شبه عصبی

ویژگی های منحصر به فرد سلول های بنیادی رویانی نظیر تکثیر نامتناهی و تمایز به انواع سلول ها آن را به ابزار مناسبی برای تحقیقات زیست پزشکی در زمینه هایی مانند کاربرد درمانی برای بیماری های تحلیل برنده عصبی نظیر پارکینسون و آلزایمر تبدیل نموده است. در سال های اخیر، روش های آزمایشگاهی زیادی توسعه یافته اند که اجازه تولید نورون از سلول های پرتوان را در کشت فراهم می کند. این سلول ها اگر بر روی لایه تغذیه کننده یا در حضور فاکتور مهارکننده لوسمیLIF تکثیر یابند حالت تمایز نیافته خود را حفظ می نمایند. اسیدرتینوئیک یکی از مهم ترین مورفوژن ها است و توزیع آن در مرحله جنینی با تمایز نورون ها و ویژگی مکانی آن ها در سیستم عصبی مرکزی در حال تکوین مرتبط می باشد.
برای تمایز آزمایشگاهی در این پژوهش، دودمان سلولی CCE پس از تکثیر بر روی لایه تغذیه کننده فیبروبلاست جنینی موش و در حضور LIF، برای تولید تجمعات سلولی (اجسام شبه جنینی) کشت داده شد. سپس این اجسام شبه جنینی طبق پروتکل +4/-4 (چهار روز در حضور و عدم حضور رتینوئیک اسید) در معرض اسید رتینوئیک با غلطت 6- 10 مولار قرار گرفت. سپس بررسی های مورفولوژیک، ایمنوسیتوشیمی و مولکولی برای ارزیابی فاکتورهای عصبی صورت پذیرفت.
در این پروتکل القایی درصد بالایی از سلول ها (80%) به سلول های شبه عصبی تمایز پیدا کردند. این سلول ها، نشانگر سلول های نورواپی تلیالی یعنی نستین را بیان نمودند. همچنین نتایج نشان داد که اسید رتینوئیک می تواند بیان ژن فاکتور رشد عصب NGF را در سلول های بنیادی رویانی القا کند.
این یافته ها نشان می دهد که اسید رتینوئیک به شدت تشکیل و ویژگی نورون ها را در طول تمایز سلول های بنیادی جنینی موش تنظیم می کند و می تواند یکی از فاکتورهای موثر جهت تمایز این سلول ها به سلول های عصبی باشد.