بررسی رابطه بین سبک های دلبستگی با جسمانی سازی و اضطراب

نظریه دلبستگی یکی از مدل های مناسب برای شناخت روش های سازش یافته و سازش نایافته ای است که افراد از طریق آن ها با چالش های تحولی متعدد زندگی مواجه می شوند. تجربه دلبستگی ایمن، لازمه تحول سالم و طبیعی و زیربنای کنش وری سالم روانی است. این پژوهش به بررسی رابطه بین سبک های دلبستگی با اختلالات اضطراب و جسمانی سازی می پردازد.
این طرح پژوهشی یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه های مختلط شهر تهران است. گروهی متشکل از 384 دانشجوی پسر و دختر (با توجه به حجم جامعه توسط استفاده از فرمول کوکران) با استفاده از روش نمونه گیری چند خوشه ایتصادفی انتخاب شدند. مقیاس دلبستگی بزرگسال (AAI) و چک لیست علایم SCL-90-R توسط این دانشجویان تکمیل گردید. برای تحلیل داده ها، ضریب های همبستگی و تحلیل رگرسیون به کار برده شد.
داده های ما رابطه معنی داری را بین سبک دلبستگی با آسیب پذیری نسبت به اختلالات اضطراب و جسمانی سازی نشان داد.
سبک-های ناایمن دلبستگی (دوسوگرا و اجتنابی) می توانند نقش مهمی را در ایجاد و حفظ اختلالات اضطراب و جسمانی سازی ایفاء نمایند. بنابراین، ارزیابی این عوامل آسیب زا می تواند منجر به جهت گیری تازه ای در پیشگیری، تشخیص و درمان اختلالات فوق الذکر گردد.