بیماری پارکینسون: از پاتوفیزیولوژی تا مدل های حیوانی

بیماری پارکینسون یک اختلال تحلیل برنده عصبی پیش رونده و شدید در سیستم اعصاب مرکزی است. بارزترین ویژگی های این بیماری کاهش سلول در چند ناحیه متراکم جسم سیاه و تجمع α-synuclein متراکم شده به خصوص در ساقه مغز، طناب نخاعی و نواحی قشری هستند. عوامل خطرزای اصلی، سن و عوامل محیطی هستند. چندین ژن برای بیماری پارکینسون وراثتی شناسایی شده است. شناسایی این ژن ها منجر به ارائه راهکارهای جدید شده است. روش های درمانی جایگزینی دوپامین و داروهای رایج مورد استفاده به طور قابل توجهی اختلال حرکتی را کاهش داده و اثر مثبتی بر کیفیت بهبود زندگی داشته است. مدل های حیوانی در بررسی مکانیسم های درگیر در بیماری زایی بیماری پارکینسون و راهبردهای درمانی مهم هستند.
با وجود مدل های متعدد برای القاء بیماری پارکینسون، مدل های MPTP و 6-OHDA بارها بیشتر استفاده شده است. در این مطالعه مهم ترین عوامل دخیل در پاتوفیزیولوژی بیماری پارکینسون و همچنین رایج ترین مدل های حیوانی توصیف شده است.