توجهات انتقال هوایی نوزادان ترومایی

با توجه به بالا بودن آمار تصادفات در ایران، نوزادان احتیاج به انتقال سریع به مراکز درمانی دارند. انتقال هوایی سریعترین راه رسیدن به این مراکز است. مدیریت تروما در نوزادان نسبت به بزرگسالان به علت تفاوت در فیزیولوژی و آناتومی متفاوت است. این مقاله با هدف بررسی توجهات انتقال هوایی نوزادان نگارش شده است.
مواد و رو شها: این مقاله مروری با جست و جوی مطالعات مربوطه تا سال 2016 در پایگا ه های ،googlescholar ،science direct SID ،pubmed و 2 کتاب تخصصی در زمینه نوزادان نوشته شده است.
مهم ترین توجهات انتقال هوایی در نوزادان شامل ارتفاع، تغییرات فشار، اثرات حرکت، صدا و لرزش، اکستوباسیون و نشت هوا در ریه است. در ارتفاعات نیاز به O2 افزایش می یابد و فشار نسبی O2 کاهش می یابد و نوزادان در خطر پیشرفت هیپوکسی هستند. برای جلوگیری از انتشار مجدد سریع گازها که خطر پنوموتوراکس و آمبولی هوا را افزایش می دهد، صعود و فرود باید آهسته باشد. افزایش فشار اتمسفر باعث انبساط گازها می شود و این گازهای به دام افتاده باعث آنترکولیت نکروزان و انسداد روده می شوند. بنابراین لازم است ( NGT (Nasogastric Tube تعبیه گردد، برای کاهش فشار هوا ممکن است توراکوسنتز نیاز باشد، در طی فرود جهت برابرسازی فشار در لوله استاش از پستانک و از محافظ گوش جهت کاهش آسیب شنوایی استفاده میشود، از تشک برای به حداقل رساندن لرزش در انکوباتور و چشم بند نیز برای کاهش آسیب بینایی استفاده می گردد. در طی جابجایی می بایست ستون فقرات نوزادان بی حرکت نگه داشته شده و ابزارهای گرم کننده جهت پیشگیری از هیپوترمی وجود داشته باشد. علاوه بر این ها ترکیب تیم انتقال نوزادان متشکل از متخصص نوزادان، پرستاران نوزادان و هدایت کننده بالینی هستند که گواهینامه و صلاحیت و دانش کافی در زمینه نوزادان را داشته باشند.
با توجه به این که نوزادان در گرو ه های آسیب پذیر قرار دارند، مراقبت های خاصی حین انتقال هوایی نیاز دارند. با توجه به عدم بررسی موضوع انتقال هوایی نوزادان ترومایی در ایران پیشنهاد می گردد این موضوع در اولویت بررسی سازمان های مربوط قرار گیرد.