اثر بخشی درمان تعاملی مادر-کودک (PCIT) بر شاخص اضطراب کودکان پیش دبستانی، گونه ای از کارآزمایی کنترل شده تصادفی

اضطراب از رایج ترین اختلالات دوران کودکی به شمار می آید. پاره ای از رویکرد های درمانی، درمان نشانگان اضطراب را در بستری تعاملی تبیین می نمایند. در این راستا درمان تعاملی والد کودک در آمریکا و تعدادی از کشور ها با موفقیت مورد استفاده قرار گرفته است اما کاربرد آن در آسیا محدودتر بوده است.
پژوهش حاضر با هدف ارزیابی میزان اثر بخشی رویکرد درمان تعاملی مادر-کودک بر شاخص اضطراب کودک با توجه به مولفه اضطراب مادر صورت پذیرفت.
در یک مطالعه تجربی در قالب کارآزمایی بالینی تصادفی با پیش آزمون و پس آزمون، از میان والدین مراجعه کننده به دو کلینیک ترک اعتیاد در مناطق 7 و 9 شهر تهران جهت درمان با نگهدارنده متادون، نمونه ای به حجم 72 نفر (72=N) مادر و کودک (سنین 41-19 با میانگین سنی: 29.4) با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند و پس از انجام غربالگری و اخذ بالاترین نمرات با توجه به نمره برش مفروض در شاخص اضطراب(میزان پاسخ دهی=94%)، در قالب دو گروه آزمایش و کنترل و سه سطح اضطراب خفیف، متوسط و شدید مادر(میزان پاسخ دهی=91%) در مجموع شش گروه(12=n) کاربندی شدند. پروتکل درمان تعاملی مادر کودک طی مدت 12 جلسه هفتگی به گروه های آزمایش ارائه شد. از شرکت کنندگان پیش تست و پست تست(پس از دوازده هفته آموزش) به عمل آمد.
تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دو عاملی(آنوا) و آزمون تعقیبی شفه نشان داد که درمان تعاملی مادر کودک در اثر گذاری بر کاهش اضطراب کودکان با والد مضطرب در سطح خفیف موثر بوده است(001/0>p). این در حالی است که درمان مذکور در کاهش نشانگان اضطراب در کودکان دارای والد مضطرب در سطح شدید و متوسط اثر بخش نبوده است(05/0

نتیجه گیری

یافته های مطالعه حاضر بار دیگر تایید کننده نقش اضطراب والدین در تسهیل فرایند بهبود نشانگان اضطرابی کودکان می باشد و می تواند در چشم انداز پیشگیری و درمان اختلالات اضطرابی در کودکان پیش دبستانی راه گشا باشد.