تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی

با وجود پیشرفت روش های درمانی و کلینیکی جدید، بیماری دیابت نوع دو به طور گسترده ای در جهان رو به افزایش می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی بود.
بیست و دو مرد دیابتی نوع دو به طور مساوی به دو گروه مقاومتی (سن 0/6±4/58 سال، وزن 0/8±7/84 کیلوگرم و سابقه دیابت 2/7±7/13 سال) و کنترل (سن 1/8±2/56 سال، وزن 0/15±5/87 کیلوگرم و سابقه دیابت 7/5±5/14 سال) تقسیم شدند. تمرین مقاومتی شامل دوست از عضلات اصلی بالاتنه و تنه و سه ست از عضلات اصلی پایین تنه با 8 تا 12 تکرار، سه جلسه در هفته و به مدت 12 هفته بود. قبل و بعد از مداخله، اندازه گیری های هدایت عصبی و خونگیری صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون شاپیرو-ویلک برای بررسی نرمال بودن و تی وابسته و مستقل برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی آنالیز شدند.
میانگین سرعت هدایت عصب پرونئال و تیبیال و آمپلی تود پتانسیل عمل عصب سورال و تیبیال در گروه مقاومتی به طور معنی داری افزایش یافت (05/0P<)، همچنین سرعت هدایت عصب سورال در گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت (05/0P<). علاوه بر این، دامنه تغییرات سرعت هدایت عصب سورال و تیبیال و آمپلی تود پتانسیل عمل عصب سورال و تیبیال در دو گروه تفاوت معنی داری داشت (05/0P<).
تمرین مقاومتی علاوه بر بهبود آمپلی تود پتانسیل عمل عصب، باعث بهبود سرعت هدایت عصبی نیز می شود که نهایتا نشان دهنده موثر واقع شدن تمرین مقاومتی بر پارامترهای الکترونوروگرافی اندام تحتانی در کوتاه مدت است.