تاثیر 12 هفته تمرین هوازی بر بیان رسپتور GLP-1 در بافت پانکراس و کنترل گلیسمیک در رت های دیابتی نوع 2

شواهد کلینیکی، نقش مهم GLP-1 را در ترشح انسولین تایید می کند. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر 12 هفته تمرین هوازی بر بیان رسپتورهای GLP-1 (GLP-1R) در بافت پانکراس، انسولین و غلظت گلوکز در رت های دیابتی نوع 2 انجام گرفت.
در این مطالعه نیمه تجربی، 14 سر رت نر نژاد ویستار به وسیله تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید – استرپتوزوتوسین، دیابتی نوع 2 شدند و در دو گروه تمرین (8=n) و کنترل (8=n) قرار گرفتند. سطوح ناشتایی گلوکز، انسولین و بیان GLP-1R در بافت پانکراس بعد از یک برنامه تمرینات هوازی، در قالب دویدن روی تریدمیل برای مدت 12 هفته (به تعداد 5 جلسه در هفته) در هر دو گروه اندازه گیری شد. گروه کنترل در برنامه تمرینی شرکت نداشتند. داده های حاصل با استفاده از آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند. سطح معنی داری، 05/0>p در نظر گرفته شد.
بهبود معنی داری در نیمرخ گلیسمیک، به صورت کاهش گلوکز ناشتا متعاقب تمرینات هوازی در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل مشاهده گردید (001/0=p). همچنین غلظت های انسولین سرم (008/0=p) و بیان نسبی GLP-1R در بافت پانکراس (033/0=p) رت های گروه تمرین، به میزان معنی داری نسبت به گروه کنترل افزایش یافت.
براساس نتایج این مطالعه، تمرینات هوازی طولانی مدت، به طور موثر به بهبود ترشح انسولین و کنترل گلیسمیک منجر می شود. این بهبود را می توان به افزایش بیان رسپتورهای GLP-1 در بافت پانکراس نسبت داد.