الحاد نقابدار در اندیشه پیروان ویتگنشتاین

نوع نگرش به باورها و مدعیات دینی و نسبتی که آنها با انسان و جهان واقع دارند، ازجمله تاملات فیلسوفانه عصر حاضر درباب دین است. در بسیاری از آثار این تحلیل ها، به مفهوم واقع و نقشی که زبان و زمینه های اجتماعی در آن ایفا می کند، معطوف گشته و اختلافات نظری خاصی را سبب شده است. برخی فیلسوفان دین با پیوستن به طیف «ناواقع گرایان» و با تاثیرپذیری از آرای ویتگنشتاین، به گمان خود با این رویکرد، به دفاع از ایمان دینی در برابر انتقادات برخاسته اند. در این نگرش با تاکید بر ساحت عملی دین و نقش زبان در فهم پذیری آن، باورهای دینی اموری مربوط به ساحت درونی انسان دانسته شد که فقط در زندگی مومنانه مفید، مطلوب و معنادارند. این دیدگاه اگرچه در ظاهر تاییدکننده حیات ایمانی است، ناگزیر مستلزم انکار حقانیت دین می باشد و به همین دلیل به نام الحاد نقابدار نیز خوانده شده است. مقاله حاضر به توصیف و نقد مدعیات طرفداران این نظریه پرداخته است.