خودشیفتگی مدیران و استراتژی تجاری شرکت ها

ویژگی های شخصیتی مدیران موجب شده است در جهت پیشبرد اهداف سازمان، مدیران استراتژی هایی را برگزینند تا به زعم خود عملکرد سازمان را بهبود بخشند، اما هنگامی که آنان، احساسات شخصی و هنجارهای اخلاقی خود را در تصمیم های تجاری درگیر می سازند، منطقی بودن آنان مورد تردید قرار خواهد گرفت. در این راستا، هدف از پژوهش حاضر بررسی تجربی تاثیر خودشیفتگی مدیران (به عنوان یکی از سویه های رفتاری) بر نگرش در انتخاب استراتژی تجاری 54 شرکت (648 سال-شرکت) پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران برای بازه زمانی 1382-1393 است. از این رو، به منظور آزمون فرضیه های پژوهش از روش های آماری شامل تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA)، آزمون توکی، آزمون مقایسه زوجی (LSD) و تحلیل رگرسیون داده های ترکیبی استفاده شد. نتایج آماری آزمون فرضیه های پژوهش حاکی از آن است که در بین گروه های دارای استراتژی تجاری مختلف (استراتژی تدافعی، تحلیل گرایانه و تهاجمی)، خودشیفتگی مدیران اختلاف معناداری با یکدیگر دارند که در این راستا، بیشترین تاثیر خودشیفتگی مدیران روی استراتژی تدافعی و کمترین تاثیر آن روی استرتژی تحلیل گرایانه است. افزون براین، مشاهده شد که خودشیفتگی مدیران استراتژی تدافعی را در گروه اول، تحلیل گرایانه در گروه دوم و تهاجمی را در گروه سوم طبقه بندی می کند. از این رو، خودشیفتگی با هر سه نوع استراتژی رابطه معناداری دارد که این رابطه در مورد استراتژی های تدافعی وتحلیل گرایانه منفی و در مورد استراتژی تهاجمی مثبت و معنادار است. در نتیجه، با افزایش خودشیفتگی در بین مدیران، انتظار بر این است که تمایل آنان به انتخاب استراتژی های تهاجمی و جسورانه افزایش یابد.