تاثیر آنتی-آپوپتوتیک سلژلین به عنوان بازدارنده ی مونو آمین اکسیداز بر سلول های بنیادی عصبی مشتق شده از هیپوکمپ موش صحرایی در شرایط آسیب اکسیداتیو

در[b1] سیستم عصبی، سلول های آسیب دیده و التهابی گونه های اکسیژن فعال را تولید می کنند. تولید بیش از حد گونه های اکسیژن فعال می تواند به بیومولکول های مهم در بدن آسیب های جدی وارد نموده، مرگ برنامه ریزی شده را بیش از حد فعال نماید و در نهایت منجر به بروز بیماری های تحلیل برنده ی عصبی شود. هدف[ از این مطالعه بررسی اثر مهاری سلژلین بر روی آپوپتوز در سلول های بنیادی عصبی مشتق از هیپوکمپ موش صحرایی در معرض آسیب اکسیداتیو ناشی از هیدروژن پراکساید بود.
سلول های بنیادی عصبی از هیپوکمپ نوزاد موش صحرایی جداسازی شدند. سپس با غلظت های مختلف سلژلین برای مدت 48 ساعت تیمار شدند و به دنبال آن به مدت 30 دقیقه در معرض هیدروژن پراکساید 125 میکرومولار قرار گرفتند. با روش MTT و رنگ آمیزی تانل، تاثیر محافظتی سلژلین بر بقای سلول ها و میزان آپوپتوز نسبت به گروه کنترل بدون دریافت سلژلین مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین به منظور بررسی تمایز سلول های بنیادی عصبی به سلول های شبه عصبی از رنگ آمیزی نیسل استفاده گردید.
نتایج حاصل نشان داد که میزان آپوپتوز در غلظت 7-10مولار سلژلین به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل کاهش داشت. همچنین درصد سلول های نیسل مثبت در گروه تیمار شده نسبت به گروه کنترل افرایش معنی داری را نشان داد.
یافته های ما نشان داد که داروی سلژلین از سلول های بنیادی عصبی در برابر مرگ ناشی از آسیب اکسیداتیو محافظت می کند و بنابر این ممکن است میزان بقای سلول ها را افزایش دهد که می تواند کاندید مناسبی جهت درمان بیماری های عصبی مرتبط با استرس اکسیداتیو باشد.