تاثیر گفتاردرمانی همراه با رفتاردرمانی شناختی مدیریت استرس بر کاهش شدت لکنت دختران نوجوانان

لکنت شناخته شده ترین اختلال درزمینهٔ روانی گفتار بوده و باوجود بررسی های گسترده هنوز به صورت اختلالی چندبعدی باقی مانده است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر گفتاردرمانی همراه با رفتاردرمانی شناختی مدیریت استرس بر کاهش شدت لکنت افراد 12 تا 18 سال، در شهر اصفهان بود.
پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی نوجوانان دختر دارای لکنت بین سنین 12 تا 18 سال تشکیل دادند که در پاییز و زمستان سال 1396 به کلینیک های دولتی و خصوصی گفتاردرمانی شهر اصفهان مراجعه کردند. به روش نمونه گیری دردسترس تعداد 34 نفر انتخاب شدند. از این نمونه 17 نفر در گروه آزمایش و 17 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. گفتاردرمانگر آن ها پیش آزمون را انجام داد. هم زمان با جلسات گفتاردرمانی جلسات رفتاردرمانی شناختی برای گروه آزمایش انجام شد؛ سپس از آن ها پس آزمون به عمل آمد. ابزار استفاده شده در این پژوهش آزمون شدت لکنت SSI4 بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) با نرم افزار SPSS نسخهٔ 23 تجزیه وتحلیل شدند.
نتایج بهبود معناداری در نمرات بسامد و دیرش و رفتارهای فیزیکی همراه در گروه آزمایش درمقایسه با گروه کنترل نشان داد (0٫001>p)
براساس نتایج پژوهش حاضر، گفتاردرمانی همراه با رفتاردرمانی شناختی مدیریت استرس می تواند به بهبود لکنت نوجوانان بیانجامد؛ بنابراین، می توان از گفتاردرمانی و رفتاردرمانی شناختی مدیریت استرس هم زمان برای بهبود لکنت در افراد و درمان سریع تر آنان استفاده کرد.