لزوم بررسی پایداری داروهای اورژانس پیش بیمارستانی در اقلیم های متفاوت

یکی از معیارهای توسعه جوامع، ارائه مراقبت های بهداشتی درمانی لازم به تمام مردم است. یکی از مهمترین ارکان مراقبت های درمانی را مراقبت های اورژانسی به خصوص نوع پیش بیمارستانی آن تشکیل می دهند. مراقبت های پیش بیمارستانی به مواردی می گویند که از بالین بیمار شروع و در بخش اورژانس بیمارستان ختم می شوند. سازمان های اورژانس جهت ارائه خدمات اورژانسی و مراقبت های پیش بیمارستانی خود 4 گروه را تربیت می کنند: 1) امدادگر اورژانس (First responder) ؛ 2) تکنسین اورژانس پایه (EMT – Basic)؛ 3) تکنسین اورژانس میانی (EMT - Intermediate)؛ 4) تکنسین اورژانس پیشرفته (EMT - Paramedic). تجویز دارو برای مصدومین و بیماران نیازمند یکی از چندین وظیفه دو گروه آخر یعنی تکنسین های اورژانس میانی و پیشرفته می باشد که سالانه خواه یا ناخواه تعداد زیادی از بیماران و مصدومان را مورد درمان قرار می دهند. استفاده صحیح و به موقع از داروها می تواند بسیاری از خطرات جانی که برای مددجو یا حادثه دیده ایجاد شده را به حداقل برساند و مددجو را از خطر مرگ برهاند. کاملا آشکار است که افرادی که از دارو جهت درمان بیماران استفاده می کنند، علاوه بر داشتن اطلاعات دقیق و صحیح، باید منابع دارویی مطمئنی نیز در اختیار داشته باشند تا بتوانند گام اول در درمان را درست و با اطمینان بردارند. در حال حاضر کلیه داروهای اورژانسی در فوریتهای پزشکی کشور ما در یک جعبه بدون عایق و در شرایط متغیر دمایی نگهداری می گردند. هر چند بعضی شرکت های دارویی تغییرات کم و متغیر دمایی را دلیلی بر از بین رفتن مواد موثر داروها نمی دانند اما شرایط در فوریتهای پزشکی بسیار متفاوت و سخت تر از شرایط آزمایشگاهی می باشد. در برخی کشورها از جمله کشور ایران بعضا دمای هوای کابین آمبولانس در زمستان از 30- درجه در اردبیل تا 65+ درجه در گرمای تابستان در خوزستان می تواند متفاوت باشد. این در حالی است که سازمان بهداشت جهانی توصیه می کند داروها در یک محیط خشک بین 15 الی 25 درجه و بسته به اقلیم و آب و هوای منطقه تا حداکثر 30 درجه سانتیگراد نگهداری شوند. اطلاعات کمی مبنی بر مقاومت داروها در شرایط دمایی متغیر موجود است. جانسون و همکاران در ایالت یوتای آمریکا در سال 1992 پژوهشی آزمایشگاهی بر روی سه داروی آتروپین، نالوکسان و لیدوکایین به همین منظور انجام دادند و بیان نمودند که تغییر قابل ملاحظه ای در غلظت داروها مشاهده نشد. ملانی جی و همکاران در سال 2005 در انگلستان پژوهشی روی 11 دارو در دمای 15- درجه سانتیگراد انجام دادند و دریافتند برخی از این داروها در صورت انجماد پایداری شان نسبتا کاهش می یابد. همچنین در دستورالعمل دارویی برخی داروها از جمله آتروپین، کلسیم و مورفین حداکثر درجه حرارت قابل ذخیره سازی 30 درجه سانتیگراد می باشد و همچنین اسپری آلبوترول (nebulized albuterol) نیز باید در دمای 25 درجه سانتیگراد نگهداری گردد.
بدیهی است دارو درمانی در فوریتهای پزشکی، که خود نیز خط اول درمان در اورژانسهای پزشکی، حوادث و بلایا می باشد، بسیار با اهمیت است و بعضا تزریق یک داروی آتروپین و یا آدرنالین می تواند جان انسانی را در لحظه اول بیماری نجات دهد. بنابراین بررسی تاثیر شرایط سخت اقلیمی برخی استانها بر کیفیت و سلامت داروهای مورد استفاده در اورژانس پیش بیمارستانی، نیازمند تحقیق و بررسی می باشد. نویسندگان در نظر دارند تا اهمیت بررسی پایداری داروهای اورژانس پیش بیمارستانی در شرایط اقلیمی متفاوت را گوشزد نموده، به امید اینکه محققان محترمی که توانایی و امکانات انجام چنین کاری را دارند بتوانند به بررسی این موضوع بپردازند تا نتایج احتمالی به سمع و نظر مدیران رسانده شود تا اقدامات اصلاحی در صورت لزوم انجام گردد.