سرمایه روانشناختی و بهبود عملکرد منابع انسانی: تحلیلی بر نقش میانجی کاهش تنبلی اجتماعی

با افزایش آوای اخلاقیات و اصول اخلاقی در دنیای کنونی که به شدت رقابتی است، سازمان ها به جای تاکید بر موقعیت رقابتی، گرایش بیشتری به سمت شناسایی و شکوفایی جنبه های متعالی و حیات بخش سازمان ها و توانمندی ها و صفات مثبت در افراد و اهمیت محیط های مثبت پیدا کرده اند و از طریق تاکید بر نقاط قوت و جنبه های مثبت رفتار انسان تلاش نموده اند تا از ظرفیتهای روانشناختی آنان بهره گیرند. از این رو، در پژوهش حاضر رابطه سرمایه روانشناختی و بهبود عملکرد منابع انسانی با تحلیلی بر نقش میانجی کاهش تنبلی اجتماعی مورد بررسی قرار گرفته است. جامعه آماری تحقیق، شامل کارکنان ادارات آموزش و پرورش ناحیه 1 و2 استان گیلان بوده که با استفاده از فرمول کوکران، 148 نفر به روش تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش تحقیق از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش گردآوری داده ها، توصیفی - پیمایشی است. پایایی ابزار جمع آوری داده ها با استفاده از نظر اساتید مدیریت و تکنیک تحلیل عاملی تاییدی، مورد تایید قرار گرفت. در ادامه به بررسی شاخص های برازش مدل و آزمون معناداری فرضیه های پژوهش با تکیه بر نتایج تکنیک مدل یابی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار PLS (پی ال اس) پرداخته شد. نتایج آزمون فرضیه ها حاکی از آن است که بین همه ابعاد سرمایه روانشناختی و عملکرد منابع انسانی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. وجود رابطه معنادار بین سرمایه روانشناختی و کاهش تنبلی اجتماعی نیز تایید می شود؛ همچنین رابطه معناداری بین کاهش تنبلی اجتماعی و بهبود عملکرد منابع انسانی وجود دارد. بنابراین، می توان نتیجه گرفت بهبود سرمایه روانشناختی از طریق کاهش سطح تنبلی اجتماعی در این سازمان ها منجر به ارتقاء عملکرد منابع انسانی آن ها می گردد.