رابطه سبک های مدیریت تعارض با کارایی و اثربخشی نیروی انسانی با نقش تعدیلی خصوصیات شخصیتی

سازمان متشکل از اجتماعی از انسان ها است. طبیعی است در جایی که رابطه وجود دارد، تعارض هم به وجود خواهد آمد. پژوهش حاضر به دنبال تعیین رابطه بین سبک های مدیریت تعارض با کارایی و اثربخشی نیروی انسانی با نقش تعدیل گر ویژگی های شخصیتی در دفاتر پلیس 10+ بوده و 112 نفر از کارکنان استان مازندران از طریق نمونه گیری خوشه ایبه عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. سبک های مدیریت تعارض توسط پرسشنامه استاندارد داریا و پرز (2015)، کارایی و اثربخشی نیروی انسانی پرسشنامه تیلور و برنت (2013) و ویژگی های شخصیتی، به وسیله پرسشنامه رامستد و جان (2005) اندازه گیری شد. روایی و پایایی ابزار پژوهش به وسیله روایی صوری، روایی واگرا، روایی همگرا، ضریب بارهای عاملی، آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی اندازه گیری شد. اطلاعات حاصل با استفاده از نرم افزار Spssو Smart – PLS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که بین سبک های مدیریت تعارض با کارایی و اثربخشی نیروی انسانی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. نتایج حاصل از فرضیه های فرعی نشان می دهد که بین ویژگی های شخصیتی با اثربخشی نیروی انسانی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد؛ ولی ویژگی های شخصیتی با کارایی نیروی انسانی رابطه مثبت و معناداری ندارد. هم چنین، یافته های حاصل از متغیر تعدیل گر نشان می دهد که خصوصیات شخصیتی نقش تعدیل گر را در رابطه بین سبک های مدیریت تعارض با کارایی نیروی انسانی ایفا می کند؛ ولی خصوصیات شخصیتی نقش تعدیل گر را در رابطه بین سبک های مدیریت تعارض با اثربخشی نیروی انسانی ایفا نمی کند. نتیجه پژوهش نشان می دهد که بررسی سبک های مدیریت تعارض با توجه به خصوصیات شخصیتی افراد موجب بهبود کارایی نیروی انسانی می شود.