نسبت ذهنیت های زنانه و اقتدار سیاسی پس از انقلاب اسلامی ایران

مقاله حاضر به بررسی نسبت میان ذهنیت های زنانه و اقتدار سیاسی پس از انقلاب اسلامی می پردازد. محور این بررسی تاکید بر سوژگی زنان و همچنین ثبات سیاسی در الگوی ارائه شده برای یک جامعه مطلوب است. با استفاده از نظریه ژولیا کریستوا سعی شده که رخدادهای اجتماعی و سیاسی پس از انقلاب اسلامی با تمرکز بر نسبت اقتدار و ذهنیت های زنانه در چهار دوره اوایل انقلاب و دوران جنگ، سازندگی، اصلاحات و پس از انتخابات سال 1388 ترسیم شود. بنابراین سوال اصلی پژوهش حاضر چنین است که «چگونه ذهنیت های زنانه پس از انقلاب، نسبت خود را با اقتدار مورد تعریف و بازنگری قرار داده است؟» در پاسخ به سوال یاد شده فرضیه چنین طرح می شود که «ذهنیت های زنانه پس از انقلاب همواره در وضعیتی تقابلی با اقتدار سیاسی قرار داشته و با تهدیدات معنایی از قبیل بی اعتنایی به هنجارهای جنسی حاکمیت در زیست روزمره، چالش آفرینی نموده است». در این تحلیل توام نبودن اقتدار و سوژگی زنان به عرصه عمومی ناتوان پیوند می خورد و امکان های زیست تعادلی سیاست در فراهم آمدن فضایی از سرپیچی و تعامل ارائه می گردد.