بررسی میزان بقای بیماران HIV مثبت شناسایی شده در استان اصفهان، سال 1392-1376

ایدز یکی از مهم ترین علل مرگ در بزرگسالان محسوب می شود. تاثیر فاکتورهای پیش آگهی دهنده بر روی بیماران HIV مثبت به خوبی بررسی نشده است، اما می توان از طریق مطالعات گذشته نگر آن را تخمین زد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان بقای افراد HIV مثبت و بیماران مبتلا به ایدز، همچنین شناسایی عوامل مهم در بقای این بیماران در استان اصفهان انجام شد.
پژوهش حاضر، یک مطالعه کوهورت گذشته نگر است که در آن اطلاعات مربوط به 594 بیمار HIV مثبت استان اصفهان، از مراکز مشاوره بیماری های رفتاری، استخراج و در چک لیست ثبت گردید. دوره زمانی بقای بیماران برای دو پیامد فاصله زمانی تشخیص تا ورود به مرحله ایدز و فاصله زمانی ورود به مرحله ایدز تا زمان فوت با استفاده از جدول عمر، همچنین منحنی بقای کاپلان مایر ترسیم شد. از مدل رگرسیون کاکس برای بررسی اثر همزمان متغیرها بر زمان بقا استفاده گردید. سطح معنی داری، 05/0p< در نظر گرفته شد.
از مجموع 594 بیمار بررسی شده (8/84%)، 504 نفر مرد و 8/50% نیز در گروه سنی 34-25 سال قرار داشتند. مهم ترین راه انتقال (2/70%)، مصرف مواد مخدر تزریقی بود. میزان بقای یک ساله، 5 ساله و 10 ساله پس از تشخیص به ترتیب 97%، 75% و 62% برآورد شد. خطر مرگ در بیماران دارای عفونت همزمان سل، 1/2 برابر (با فاصله اطمینان 95%:15/3، 11/1) بیماران بدون سابقه ابتلا به سل بود. خطر مرگ در بیماران با سابقه زندان، 1/12 برابر (با فاصله اطمینان 95%:86/17، 69/1)، بیشتر بود.
طبق نتایج این مطالعه، میزان بقا در بیماران HIV مثبت استان اصفهان در مقایسه با سایر مطالعات، مطلوب بوده است. هم ابتلایی به سل و سابقه زندان نیز از مهم ترین فاکتورهای پیش آگهی دهنده بر زمان بقای بیماران می باشد. بنابراین، ضروری است بیماران در بند زندان، خدمات مراقبتی و درمانی را به طور مناسب و مطلوب دریافت کنند.