بررسی پاسخ تکثیری لنفوسیت های طحالی حاصل از تزریق پلاسمید کد کننده E7-HPV16 در مدل موش توموری پاپیلوماویروس

انکوپروتئین های پاپیلوما ویروس، شامل E7 و E6 به طور معمول در سلول های سرطان سرویکس بیان می شوند. این پروتئین ها اهداف مناسبی برای طراحی واکسن های درمانی علیه بدخیمی های وابسته به پاپیلوما ویروس ها می باشد. هدف از انجام این مطالعه سنجش میزان پاسخ تکثیری لنفوسیت های طحالی حاصل از تزریق پلاسمید کد کننده E7-HPV16 بر روی مدل موش توموری پاپیلوما ویروس بود.
پس از تکثیر و استخراج DNA واکسن E7-HPV16، موش های C57BL/6 با تزریق سلول های TC-1 به تعداد 2×105 سلول، توموری شدند و سپس با DNA واکسن E7-HPV16 در 3 نوبت و با فواصل زمانی دو هفته ای به روش زیر پوستی واکسینه شدند و پاسخ تکثیری سلول های طحالی به روش MTT ارزیابی شد. همچنین میزان بیان اینترلوکین-12 در بافت تومور به کمک الایزا تعیین و میزان رشد تومور توسط کولیس به مدت 6 هفته بررسی شد.
به دنبال بکارگیری DNA واکسن واجد ژن درمانی E7، پاسخ های تکثیری لنفوسیت های طحالی تحریک شده و به طور معنی داری نسبت به تحریک ایجاد شده در گروه کنترل بیشتر بود (05/0P<). همچنین بررسی اینترلوکین-12 نشان داد که مقدار ترشح این سایتوکاین در بافت تومور موش واکسینه شده، به طور معنی داری افزایش یافت (05/0P<). رشد تومور در گروه واکسینه شده با DNA واکسن HPV16- E7در مقایسه با گروه های PBS وpcDNA3، کاهش معنی داری (05/0P<) داشت.
این پژوهش نشان می دهد که بکارگیری DNA واکسن حاوی ژن E7 در مدل موش توموری می تواند به عنوان راهکاری برای القای پاسخ ایمنی سلولی ضد تومور می باشد