ارزیابی اثر کشندگی پرگولاریا تومنتوزا و پریپلوکا آفیلا بر تریکوموناس واژینالیس در شرایط آزمایشگاه

تک یاخته تریکوموناس واژینالیس یکی از عوامل واژینیت در انسان است. داروی انتخابی برای درمان مترونیدازول است که علاوه بر افزایش مقاومت دارویی، عوارض جانبی بسیاری نیز دارد. پرگولاریا تومنتوزا یک گیاه بیابانی می باشد که دارای اثر ضدپلاسمودیومی و ضد قارچی بوده و اثر ضد درماتوفیتی گیاه پریپلوکا آفیلا حتی از داروهای رایج ضد قارچی مانند گریزوفلویین بیشتر می باشد. در این مطالعه امید است با استفاده از گیاهان فوق بتوان ترکیب دارویی گیاهی موثری معرفی کرد.
پرگولاریا تومنتوزا و پریپلوکا آفیلا پس از جمع آوری تمیز و خشک گردید و با استفاده از حلال های آب، متانول، دی کلرومتان و ان هگزان عصاره گیری شد و با حلال های ذکر شده، غلظت های 50،100،200،400،600،800 میکروگرم/ میلی لیتر در سرم فیزیولوژی و گلیسیرین تهیه شد. تعداد 106 تروفوزوئیت تریکوموناس واژینالیس در حجم 100 میکرولیتر ریخته شد، سپس 100 میکرولیتر از عصاره گیاهان پرگولاریا تومنتوزا و پریپلوکا آفیلا اضافه و به مدت 24 ساعت در دمای 37 درجه سانتیگراد انکوبه شد. سنجش میزان مرگ این تک یاخته با استفاده از تست (MTT) انجام شد. تاثیر عصاره ها روی سلول های vero انجام و ارزیابی فیتوشیمیایی برای تعیین ترکیبات موجود در عصاره ها، از تکنیک (HPTLC) استفاده شد. تمامی تست ها 3 بار تکرار گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS ویرایش 16 استفاده شد.
اثر کشندگی تریکومونایی عصاره آبی، متانولی، دی کلرومتانی و ان هگزانی گیاه پرگولاریا تومنتوزا در غلظت 800 میکروگرم/ میلی لیتر به ترتیب 64، 4/72، 2/95 و 4/95 درصد بود. اثر ضد تریکومونایی گیاه پریپلوکا آفیلا با غلظت مشابه به ترتیب 8/70، 67، 4/93، 2/93 درصد بود. اثر سایتوتوکسیک عصاره متانولی گیاه پرگولاریا تومنتوزا و پریپلوکا آفیلا در غلظت 800 میکروگرم/ میلی لیتر بر ضد سلول های (vero) به ترتیب3/50 و 63 درصد بدست آمد. ارزیابی فیتوشیمیایی عصاره های هر دو گیاه نشان داد که هر دو دارای ترکیبات آلکالویید، فلاونوئید، ترپنوئید، ساپونین، استرول، فنل، ایریدویید، تانن، فنیل پروپانویید و آنتوسیانین هستند.
نتایج نشان می دهد عصاره دی کلرومتانی و ان هگزانی هر دو گیاه پرگولاریا تومنتوزا و پریپلوکا آفیلا در همه غلظت ها دارای اثر ضد تریکومونایی بیشتری نسبت به عصاره آبی و متانولی می باشند. بنابراین ارزیابی مکانیسم اثر این ترکیبات بر روی تریکوموناس واژینالیس ضروری به نظر می رسد.