شیوع اختلال مفصل گیجگاهی- فکی و عوامل مرتبط

عوامل مختلفی مانند تروما، اختلال اکلوژن، بی دندانی خلفی و درمان ارتدنسی، اضطراب و افسردگی، عادت های دهانی، وضعیت اجتماعی- اقتصادی ناپسند و زمینه های ژنتیک در ایجاد اختلال مفصل گیجگاهی_ فکی(TMD) نقش دارند. شیوع آن در جوامع مختلف بسیار گوناگون گزارش شده است.
تعیین شیوع اختلال مفصل گیجگاهی فکی در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی گیلان.
در این مطالعه توصیفی مقطعی ، بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی گیلان در سال 1393 ارزیابی شدند. داده های دموگرافی بیماران گرد آوری شد. ابتلای به اختلال مفصل گیجگاهی_ فکی بر پایه دست کم وجود یکی از موارد کلیک مفصل، درد ماهیچه های جونده، حساس بودن عضلات جونده، انحراف فک حین باز شدن دهان و محدودیت باز کردن دهان در نظر گرفته شد. داده ها در SPSS نسخه 17 و با استفاده از آزمون های Chi-Square، کروسکال- والیس و ضریب همبستگی پیرسن واکاوی شد ( 0/05>p).
500 بیمار ، 218 مرد (3/64%) و 282 زن (6/45%) 11 تا 69 ساله ( بامیانگین سنی 13/1±4/41 سال) بررسی شدند. شیوع TMD 6/66% بود. TMD در افراد مسن تر،دارای عادت های پارافانکشنال دهانی، پیشینه تروما ، سایش چشمگیر، در رفتگی فک، از دست دادن دندان های خلفی ، تماس سمت غیر کارگر و نداشتن رضایت مالی به صورت معنی دار شایع تر بود(05/0>p).
این مطالعه نشان داد TMDوضعیتی شایع است. عوامل سن، عادت پارافانکشنال دهانی، تروما، سایش قابل توجه، در رفتگی فکی، از دست دادن دندان های خلفی و چگونگی درآمد می تواند در بروز TMD تاثیر داشته باشند. بنابراین، برنامه ریزی و آموزش افراد جامعه و دندانپزشکان برای پیشگیری از عوارض این اختلال پیشنهاد می شود.