مولفه های رئالیسم جادویی در رمان های اهل غرق منیرو روانی پور و طبل حلبی گونتر گراس

اصطلاح رئالیسم جادویی یا واقع گرایی جادویی، شیوه نوینی در داستان نویسی معاصر است که در آن عناصر واقعیت و خیال درهم می آمیزند. حاصل این تلفیق، اثری است که به هیچ کدام از عناصر اولیه سازنده اش شبیه نیست. در این شیوه، آمیزش دو عنصر واقعیت و خیال چنان استادانه انجام می گیرد که تمامی حوادث غیر واقعی و خیالی در بستر داستان، کاملا حقیقی و طبیعی جلوه می کنند؛ به گونه ای که خواننده به سادگی آن ها را می پذیرد. بر اساس یافته های پژوهش، روانی پور و گراس تلاش کرده اند با روبه رو کردن خواننده با دنیایی ناآشنا، بین خواننده و داستان فاصله اندازند و برای این منظور، از زوایای دید متعدد بهره جسته اند. شخصیت های دو اثر، دوگانه اند؛ یعنی از جهان واقعی به جهان تخیلی و بالعکس سیر می کنند. هر دو نویسنده، مشکلات سیاسی – اجتماعی جامعه خود را مبنای خلق رمان های خود قرار داده و شیوه رئالیسم جادویی را برای آفرینش داستان های خود به کار برده اند. رمان اهل غرق از نظر به کارگیری عناصر سحر و جادو و وهم و خیال پررنگ تر است و رمان طبل حلبی، نمونه های بیشتری از مولفه های دوگانگی و سکوت اختیاری داراست.