ویژگی های گفتمان روایتی در بزرگسالان فارسی زبان

زبان در طول زندگی انسان برای برقراری تعاملات اجتماعی اهمیت زیادی دارد و آسیب شناسان گفتار و زبان نیز در حفظ و ارتقای گفتار و زبان در افراد نقش مهمی دارند. در دوران بزرگسالی، با افزایش سن خصوصا در دورانسالمندی اغلب تغییراتی در عملکرد شناختی به وجود می آید. این تغییرات بر روی توانمندی های درکی و بیانی زبان تاثیر می گذارد. بنابراین از آنجا که با آگاهی از تغییرات ویژگی های گفتمان در سنین مختلف زندگی می توان به بهبود گفتمان و ارتباط در سالمندی کمک کرد، مطالعه زبان در سنین مختلف بزرگسالی امری ضروری به نظر می رسد.
پژوهش حاضر یک مطالعه ی توصیفی- تحلیلی و از نوع مقطعی است. در این مطالعه گفتمان روایتی 91 فرد بزرگسال در دامنه سنی 19 تا 74 سال که به چهار گروه سنی تقسیم شده بودند، مورد بررسی قرارگرفت. ابتدا هر فرد فرم رضایت نامه شرکت در پژوهش و فرم اطلاعات فردی را پر کرد. سپس ارزیابی شناختی با استفاده از آزمون غربالگری (Mini-Mental State Examination ;MMSE) و در نهایت، ارزیابی توانایی های گفتمان روایتی با استفاده از آزمایه ارزیابی گفتمان روایتی فارسی انجام شد. به منظور بررسی نرمال بودن داده ها از آزمون کولموگروف- اسمیرنوف استفاده استفاده گردید و پس از تایید نرمال بودن داده ها در مورد ابزار انسجام، برای مقایسه این متغیر در گفتمان روایتی در گروه های مختلف سنی از آزمون ANOVA و برایی متغیر پیوستگی که توزیع آن نرمال نبود از آزمون Kruskal-Wallis استفاده شد. تحلیلها با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گردید.
بین گروه سالمند و هر یک از سه گروه دیگر از لحاظ دو متغیر انسجام و پیوستگی تفاوت معنادار آماری وجود دارد (0/01>p).
نتایج این مطالعه نشان دهنده اینست که توانایی های مربوط به گفتمان تحت تاثیر سن و خصوصا سالمندی قرار می گیرند. به همین دلیل نیاز است تا آسیب شناسان گفتار و زبان توجه به نیازهای زبانی و نیازهای شناختی زیربنایی آنها را در برنامه های بالینی خود جای دهند.