نقد فمینیستی رمان «رازی در کوچه ها» اثر فریبا وفی

نقد فمینیستی یا زن محور به عنوان یکی از رویکردهای نقد ادبی در سال 1929 توسط ویرجینیا وولف، فمینیست پیش گام بریتانیایی در کتابی با عنوان «اتاقی از آن خود» بنیان نهاده شد. پرداختن به تجربه های زنانه، تعامل با جهان مردانه و بررسی شاخصه های سبک زنانه، از مهم ترین محورهای این شاخه از نقد است. در این مقاله به بررسی تصویر زن در رمان رازی در کوچه ها از فریبا وفی، بر اساس مولفه های مذکور پرداخته می شود. نویسنده به ترسیم کلیشه «فرشته خانگی» می پردازد؛ زنی منفعل، که در برابر بی رحمی های نظام مردسالار و خشونت های همسرش، برای حفظ آرامش خانه، زبان سکوت را برمی گزیند. در پایان هم در وضعیت زنان و روابطشان تغییری رخ نمی دهد. در این اثر نیز مانند دیگر نوشته های زنانه، شاخصه هایی هم چون جزئی نگری، اطناب و پرحرفی، نوستالژی و دالان در دالان بودن به چشم می خورد.