بررسی ابزار های تشخیص اختلال زبان نوشتاری و روش های تشخیص های این اختلال در ایران

اختلال زبان نوشتاری یکی از اختلال های شایع دانش آموزان است. تشخیص درست و به موقع این اختلال گام اولیه و مهم در درمان، آموزش و پژوهش محسوب می شود. در این پژوهش به نقد و بررسی ابزار ها و روش های تشخیص این اختلال توسط پژوهشگران پرداخته شد.
روش این پژوهش توصیفی-علی مقایسه ای بود که از روش کتابخانه ای برای جمع آوری داده ها و اطلاعات استفاده شد. جامعهٔ آماری این پژوهش شامل تمامی پژوهش های صورت گرفته در زمینهٔ اختلال زبان نوشتاری بود که تعداد 36 پژوهش معتبر از سایت های معتبر داخلی نمایه کنندهٔ دستاورد های علمی و پژوهشی به عنوان نمونهٔ پژوهش به روش هدفمند انتخاب شد. روش های تشخیصی و ابزارهای مرتبط با اختلال زبان نوشتاری در این پژوهش ها استخراج شد و با استفاده از نرم افزار SPSS به تحلیل نتایج به دست آمده پرداخته شد.
نتایج نشان داد پژوهشگران داخلی به طور قالب از تشخیص ملاک محوری برای تشخیص اختلال بیان نوشتاری استفاده کرده اند (30 تشخیص از مجموع 36 تشخیص) که براساس راهنمای تشخیص آماری و اختلال های روانی (DSM-5) معتبر شناخته نشده است، زیرا مولفه های دقیق اختلال در این تشخیص روشن نمی گردد. همچنین سطح و میزان اختلال به هنجار جامعه معلوم نمی گردد. همچنین نتایج نشان داد ضعف دیگر ملاک محوری آن است که در به کار بردن ملاک های واحد و معتبر نیز توافق معناداری مشاهده نمی شود.
تشخیص های صورت گرفته تامل برانگیز است و در تشخیص اختلال براساس ملاک های به کار رفته تشتت زیادی مشاهده می شود؛ بنابراین ساخت ابزار های استاندارد برای تشخیص اختلال زبان نوشتاری اهمیت فراوان دارد.