اثربخشی آموزش برنامهٔ شناختی رفتاری مارتین بر کاهش ناتوان کنندهٔ رفتارهای انگیزشی و خودناتوانی یادگیری

بررسی اثربخشی آموزش برنامهٔ شناختی رفتاری مارتین بر کاهش ناتوان کنندهٔ رفتارهای انگیزشی و خودناتوانی یادگیری و ناتوانی در ابراز اشتیاق تحصیلی بود.
این پژوهش از نوع آزمایشی بود. تحقیق شامل دو گروه آزمایش و کنترل و اجرای سه مرحلهٔ پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بود. جامعهٔ آماری را، تمامی دانش آموزان دختر دبیرستان های شهر تهران در سال تحصیلی 94-1393 تشکیل دادند. از بین دانش آموزانی که در مقیاس انگیزه و اشتیاق مارتین نمرهٔ کمتری گرفتند و اختلال رشدی عصبی (یادگیری ارتباطی) داشتند، به شیوهٔ نمونه گیری تصافی، 44نفر به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل (هر گروه 22 نفر) قرار گرفتند. برای گروه آزمایش، برنامهٔ شناختی رفتاری مارتین در 16 جلسهٔ 60 دقیقه ای، به صورت یکبار در هفته اجرا شد.
در بررسی اثربخشی برنامهٔ شناختی رفتاری مارتین، برای اندازه های تکراری، از روش تحلیل واریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که در حیطهٔ عوامل ناتوانی کنندهٔ رفتار (0٫05=p) و ناتوان در ابراز اشتیاق تحصیلی، (0٫008=p)، میانگین نمرات در سه زمان و بین دو گروه آزمایش و کنترل، معنادار بود. در متغیر خودناتوان سازی، درطول زمان، در هر دو گروه، اختلاف میانگین نمرات معنادار نبود؛ ولی بین دو گروه، در طول زمان، اختلاف معناداری مشاهده شد (0٫001>p).
باتوجه به نتایج پژوهش، مداخلهٔ آموزش برنامهٔ شناختی رفتاری مارتین، تاثیرگذاراست. ازاین رو به تمامی افراد فعال در حیطهٔ روانشناسی (روان شناسان، مشاوران و...)، توصیه می شود که از این روش به عنوان یک روش درمانی، در راستای کاهش ناتوان کنندهٔ رفتارهای انگیزشی و خودناتوانی یادگیری، استفاده کنند.