اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در تنظیم هیجان و کیفیت زندگی مادران با فرزند کم توان ذهنی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در تنظیم هیجان و کیفیت زندگی مادران با فرزند کم توان ذهنی بود.
روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بوده و از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعهٔ آماری این پژوهش را مادران دانش آموزان کم توان ذهنی شهر کرج در سال تحصیلی 1394-1393 تشکیل می دهند. در پژوهش حاضر 30 نفر با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه بررسی شدند (15 نفر برای هر گروه). گروه آزمایش در 8 جلسهٔ درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. از مقیاس تنظیم هیجان و پرسشنامهٔ کیفیت زندگی برای جمع آوری داده ها استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کواریانس تحلیل شدند.
نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پس آزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به طور معناداری موجب افزایش تنظیم هیجان و کیفیت زندگی در مادران با فرزند کم توان ذهنی شده است (0٫001>p).
لذا انجام مداخلات براساس این رویکرد می تواند در تنظیم هیجان هیجانی و کیفیت زندگی این زنان مفید باشد.