مقایسهٔ اثربخشی رویکرد توان بخشی و دارو درمانی در بهبود نشانه های بالینی و کارکرد تحصیلی کودکان با اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی

توان بخشی شامل انجام مکرر تکالیف پیش روندهٔ مرتبط با فرآیندهای عالی شناختی در طی بازهٔ زمانی مشخص، جهت بهبود عملکرد فرد در تکالیف آموزش دیده و همچنین انتقال اثر به سایر تکالیف و حیطه های زندگی فرد تعریف می شود. پژوهش حاضر با هدف مقایسهٔ اثربخشی دو رویکرد توان بخشی و دارودرمانی در بهبود نشانه های بالینی و کارکرد تحصیلی کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی انجام شد.
طرح پژوهش نیمه آزمایشی و با سنجش های پس آزمون و پیگیری بود. پژوهش در یک طرح یک سر کور، سه گروه را باهم مقایسه کرد. 48 کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی به شیوهٔ نمونه گیری ملاکی انتخاب شده و براساس شدت اختلال و نمرهٔ هوش بهر همتا شدند و به طور تصادفی به سه گروه توان بخشی شناختی حرکتی (16 نفر)، دارودرمانی (16 نفر) و کنترل فعال (16 نفر) تقسیم گردیدند. تمام شرکت کنندگان توسط فرم کوتاه سه خرده آزمونی هوش وکسلر کودکان- تجدیدنظرشده، آزمون دیکته و نمرهٔ حساب وکسلر آزمون گردیدند. والدین آن ها نیز این کودکان را با پرسشنامهٔ علائم مرضی کودک-4 (CSI-4) و ویرایش چهارم مقیاس سوانسون، نولان و پلهام (SNAP-IV) رتبه بندی نمودند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیری، تحلیل واریانس یک راهه و آزمون های تی وابسته با تصحیح بن فرونی، تحلیل شدند.
رویکرد توان بخشی در مقایسه با دارودرمانی منجر به بهبودی بیشتر در ریخت عمدتا بی توجه (0٫012=p) و تمام زیر مولفه های نوشتاری (0٫01>p) به جز زیر مولفه های خطای ارائه و حذف دیکته شد. اما با وجود اثربخشی توان بخشی در بهبود نمرهٔ حساب (0٫034=p) و کاهش نشانه های خرده مقیاس عمدتا بیش فعالی/ تکانشگر (0٫042=p) و خرده مقیاس ترکیبی (0٫023=p) کودکان؛ در مقایسه نتایج آن با دارودرمانی تفاوت معناداری بین دو گروه یافت نشد.
به طور کلی این یافته ها بیانگر آن است که می توان از رویکرد توان بخشی به عنوان یک فن درمانی مکمل دارودرمانی استفاده کرد.