واقعیت افزوده و کاربردهای آن در اطلاعات مکانی و محیط های پشتیبانی کننده

واقعیت افزوده ترکیبی از دید واقعی با محتوای مجازی در زمان آنی است که رابطی جهت بهبود درک کاربر با دنیای واقعی و تعامل با آن است. استفاده گسترده از دستگاه های تلفن هوشمند مجهز به حسگرهای مختلف مانندGPS، ژیروسکوپ، دوربین و همچنین دسترسی گوناگون به شبکه های بی سیم با سرعت بالا، سرویس های واقعیت افزوده را در سال های اخیر به طور فزاینده ای محبوب کرده است. اغلب سیستم های فعلی واقعیت افزوده در محیط های کوچک مورداستفاده قرار می گیرد و دلیل این امر مشکلات متعدد در محیط های باز می باشد که باعث توسعه و گسترش سیستم های واقعیت افزوده ی مکان مبنا می گردد. در توسعه ی یک سیستم تجسم تعاملی می توان از تمام امکانات سیستم های فعلی ازجمله GIS، فرآیند مدل سازی محیط و مدل سازی سه بعدی در ترکیب با سیستم های سه بعدی استفاده کرد. سیستم تجسم تعاملی درواقع یک سیستم جهت سه بعدی سازی که حالت پویا داشته و با کاربر در تعامل باشد. در مطالعه ی حاضر مفاهیم واقعیت افزوده و رابطه ی آن با سیستم اطلاعات مکانی، روش های پیاده سازی و ردیابی واقعیت افزوده و چارچوب های واقعیت افزوده موردبررسی قرار می گیرد.