تداخل گلیسین و ایزوپروترنول در تنظیم محیطی اخذ غذا در موش صحرایی

مقدمه نقش گلیسین به عنوان یک نوروترانسمیتر و تعدیل کننده عصبی در تنظیم اشتهای پستانداران ثابت شده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر گلیسین بر دریافت غذا و تداخل آن با گیرنده های بتا آدرنرژیک بود.
مواد و روش ها در این بررسی از 40 سر موش صحرایی نر بالغ (250-300 گرم) استفاده شد. بررسی حاضر در 4 مرحله متوالی با فاصله 3 روز انجام شد. در مرحله اول گلیسین با دوز 100، 200 و mg/kg 400 تزریق شد. در مرحله دوم اثر تزریق استریکنین هیدروکلرید (آنتاگونیست رقابتی گیرنده های پس سیناپسی گلیسین) با دوز 2/0، 4/0و mg/kg 8/0 بررسی شد. در مرحله سوم اثر پیش تزریق ایزوپروترنول (آگونیست گیرنده های بتا آدرنرژیک) بر رفتار تغذیه ای ناشی از گلیسین بررسی شد. در مرحله چهارم آزمایش، تداخل ایزوپوترنول و استریکنین بر رفتار تغذیه ای بررسی شد. در هر مرحله، مصرف غذای تجمعی در فواصل 60 120٬ و 180دقیقه بعد از تزریق اندازه گیری شد.
یافته ها تزریق گلیسین با دوز 100، 200 و mg/kg 400 در تمام دقایق پس از تزریق٬ اخذ غذا را افزایش داد (0/05>P). تزریق استریکنین با دوز mg/kg 0/8 اخذ غذا را در دقایق 120 و 180 بطور معنی دار کاهش داد. پیش تزریق ایزوپروترنول نتوانست اثر افزاینده اشتهای گلیسین را مهار کند. در مرحله چهارم آزمایش، پیش تزریق ایزوپرترنول تاثیر معنی داری بر اخذ غذای ناشی از استریکنین نداشت.
نتیجه گیری اثر افزاینده اشتهای گلیسین در موش صحرایی احتمالا بصورت مستقل از گیرنده های محیطی بتا آدرنرژیک انجام می شود.