اخلاق پزشکی در برخی متون کهن ایران زمین

متون کهن فارسی مضامین بلندی را در خود جای داده اند که می توانند حتی برای بشر امروزی، بدیع و راه گشا باشند. از جمله این مضامین، توصیه های اخلاق پزشکی است که در مطاوی این متون دیده می شود. قابوس نامه، کفایه الطب، پندنامهاهوازی، چهارمقاله، خفی علائی، کلیله ودمنه و برخی متون تاریخ پزشکی از جمله آثاری هستند که در این تحقیق و برای این منظور بررسی شدند.
اخلاق پزشکی از موضوعاتی است که در ادوار مختلف تاریخی ایران، موردتوجه استادان و فرهیختگان و دانشمندان پزشکی و غیرپزشکی بوده است. بررسی حاضرنشان می دهدکه از نخستین قرون اسلامی تا دوره معاصر، براین مسئله تاکیدشده وپزشکانی چون سیداسماعیل جرجانی ، ابن حبیش تفلیسی، اهوازی و موفق الدین هروی و نویسندگانی چون نظامی عروضی سمرقندی، عنصرالمعالی کیکاووس بن اسکندر و نصرالله منشی توصیه های اخلاقی ارزشمندی به طبیبان دارند. مهم ترین ارزش های اخلاقی در نوشتارهای آنان عبارت اند از: امانت داری، پاک چشمی، گشاده رویی با بیماران، مهربانی، ایثار، راست گویی، حفظ اسرار بیماران، خیرخواهی، کمک به بیماران کم بضاعت از نظر مالی، تجویزنکردن داروی سقط جنین، تجویزنکردن داروی خطرناک و بخشندگی. روند تاکید بر این ارزش ها تا امروز ادامه دارد و آموزش و پژوهش درشاخه های مختلف زیستی و پزشکی مورد توجه و تاکید پژوهشگران است.