اثرپذیری از ادبیات دعایی قرآن کریم (بررسی موردپژوهانه: مناجات نامه خواجه عبدالله انصاری)

بخش مهمی از ادبیات قرآن کریم را، ادبیات دعایی تشکیل داده که از دیرباز بر آثار ادبی ادیبان و نویسندگان مسلمان و حتی غیر مسلمان تاثیری شگرف بر جای نهاده است. در همین راستا عارف و ادیب نامدار قرن پنجم ه. ق خواجه عبدالله انصاری در اثر سترگ خویش مناجات نامه به شدت از سبک و شیوه دعایی قرآن کریم الگو برداری نموده است، به طوری که تاثیر دعاهای ناب و روح بخش قرآن کریم در جای جای این کتاب گران سنگ به چشم می خورد. این پژوهش بر آن است تا با کنکاش در ساختار و مضامین دعاهای قرآن کریم، تاثیر این کتاب آسمانی را برعارف نامور هرات خواجه عبدالله انصاری به اثبات رساند. وی در کتاب ارزشمند خود مناجات نامه به گونه ای از ادعیه شکوه مند و انسان ساز قرآن کریم قرآن کریم تاثیر پذیرفته که می توان گفت سخنانش بازتابی ازسبک و سیاق آیات روشنی بخش قرآن مجید است. از جمله یافته های این پژوهش این است که پیر و عارف هرات خواجه عبدالله ادبیات دعایی خود را از دعاهای اثر بخش قرآن کریم که بیشتر از زبان پیامبران بیان گردیده، الهام گرفته است. تا آنجا که شکل و محتوای دعاهای خواجه عبدالله ادعیه بلند قرآن کریم را در اذهان خوانندگان تداعی می کند. این مقاله با شیوه توصیفی – تحلیلی انجام گرفته و محور آن قرآن کریم و مناجات نامه خواجه عبدالله انصاری است.