ارزیابی بلندمدت التیام زخم در درختان صدمه دیده در اثر عملیات چوب کشی (مطالعه موردی: جنگل خیرود)

امروزه با توجه به اعمال شیوه جنگل شناسی نزدیک به طبیعت برای مدیریت جنگل های هیرکانی و پراکندگی برداشت در این شیوه، کاهش صدمات به توده باقی مانده اهمیت زیادی پیدا کرده است. هدف از این پژوهش، بررسی و مقایسه بلندمدت مقاومت گونه ها و قطرهای مختلف درختان در مقابل زخم های ایجاد شده با اندازه ، شدت و محل های متفاوت و چگونگی تغییرات در محل زخم (التیام و بسته شدن زخم) بود. این پژوهش در بخش پاتم و نم خانه جنگل خیرود با اندازه گیری صدمه به درختان باقیمانده در فاصله پنج متر از دو طرف محور مرکز مسیرهای چوبکشی به صورت پیمایش زمینی و آماربرداری صددرصد از درختان صدمه دیده انجام شد. نتایج نشان داد که بین نوع گونه و مقدار التیام اختلاف معنی‏داری وجود داشت و راش مقاوم ترین گونه در مقابل صدمه مکانیکی بود. با افزایش قطر و با افزایش اندازه زخم (مساحت اولیه زخم)، نسبت التیام به طور معنی داری کاهش می یافت. با افزایش ارتفاع محل زخم، درصد التیام زخم تغییر معنی داری نداشت و با افزایش شدت زخم، درصد التیام به طور معنی داری کاهش می یافت. همچنین، سن زخم اثر معنی داری بر نسبت التیام زخم و موقعیت درختان در مسیر چوبکشی تاثیر معنی داری بر مقدار صدمات به درختان باقی مانده داشت. با توجه به این نکته که بیشتر زخم ها در ارتفاع تا یک متری درخت ایجاد می شوند و این قسمت از درخت با ارزش ترین قسمت چوب است، بنابراین تلاش برای کاهش آثار صدمات به توده باقی مانده هنگام عملیات چوب کشی زمینی ضروری است.