مقایسه اثر تمرینات اینتروال شدید و تداومی متوسط بر میزان درد و سطوح IL6 و TNF-α خون زنان مبتلا به دیسمنوره اولیه

دیسمنوره اولیه و درد و التهاب ناشی از آن یکی از شایع ترین شکایات و مشکلات بیماری های زنان در سراسر جهان در دختران جوان بشمار می آید. یافته های علمی بیان می کند که تمرین و فعالیت جسمانی به طور مثبتی بر این مشکل تاثیر دارد. بنابراین هدف از مطالعه ی حاضر مقایشه اثر هشت هفته تمرینات اینتروال شدید و تداومی متوسط بر میزان کاهش درد، اینترلوکین 6 و فاکتور نکروز تومر آلفا در زنان مبتلا به دیسمنوره اولیه بود.

30 دانشجوی مبتلا به دیسمنوره اولیه (قد: 5±162سانتی متر، وزن:5±60 کیلوگرم، سن:5±18سال) در این مطالعه شرکت کردند. همه ی نمونه ها بر اساس تست شاتل ران به سه گروه تمرین تناوبی، تداومی و کنترل تقسیم شدند. 24 ساعت قبل از شروع تمرین، نمونه ی خونی جهت بررسی TNFα و IL-6 اخذ شد و پرسش نامه VAS برای بررسی کاهش درد کامل شد. سپس گروه تمرین کرده برای هشت هفته، 3 جلسه در هفته به تمرین پرداختند. اما گروه کنترل هیچ برنامه ی تمرینی انجام ندادند. داده ها با استفاده ازآزمون آماری تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل شد.

کاهش معناداری در میزان درد در هر دو گروه تمرین نسبت به گروه کنترل مشاهده شد، این کاهش درد در گروه تمرین تداومی متوسط بیشتر از گروه تناوبی شدید مشاهده شد. (p<0.05). بعلاوه، تفاوت معناداری بین میزان IL6 و TNFα از پیش آزمون به پس آزمون در سه گروه مشاهده نشد (p>0.05).

با توجه به نتایج حاصل از پژوهش حاضر، به زنان مبتلا به دیسمنوره اولیه توصیه می شود که با استفاده از تمرینات تناوبی شدید و به خصوص تداومی با شدت متوسط درد قائدگی خود را کاهش دهند. با این وجود در مورد شناسایی مکانیسم های احتمالی کاهش درد و التهاب توصیه می شود پژوهش های بیشتری انجام شود.