ادب محلی در شعر محی الدین حق شناس

ادبیات عامیانه، ادبیات توده مردم، بخشی از دانش مردمی و یا فرهنگ عامه و معادل واژه فولکلور است. در میان هر ملتی باورها و اعتقاداتی رایج است که آیینه تمام نمای اندیشه، فکر و ترجمان حال و احساسات ساده و صمیمی آن هاست. بسیاری از این باورها ریشه در تاریخ و فرهنگ یک ملت دارند که از نسل های گذشته به آیندگان رسیده است و برخی دیگر بر اثر تلفیق و تاثیرپذیری از فرهنگ اقوام دیگر به وجود آمده اند. این نوشتار برآن است که ظهور و نمود این افکار و باورها را در کتاب محی الدین حق شناس به نام «شاره که م سنه= شهر من سنندج» پیرامون مسائل مختلف بررسی نماید. نتایج به دست آمده نشان می دهد که امروزه بخشی از این رسوم از جمله آتش شب نوروز، مراسم شب یلدا، سفره هفت سین و سیزده به در و... هنوز هم متداول هستند و برخی از آن ها از جمله آداب دعوت کردن به عروسی و نمایش های بومی محلی، فراموش گشته و یا در اثر تلفیق با فرهنگ سایر مناطق رو به ضعف نهاده است. حق شناس با درک این موضوع و حدس امکان فراموشی عناصر فرهنگی، در اثر خویش و با زبانی ساده و صمیمی به خلق دوباره آن ها پرداخته و آن را برای آیندگان فراموشکار به جای نهاده است.